لکھاری زاھد اقبال بٹ
اجوکے سمے میڈیا ،فیس بک ،انسٹاگرام تے ٹوئیٹر اتے سارے لوکیں لاک ڈاون دی صورت حال وچ میڈیا اتے انٹرویو دیندیا اپنے آپ نال محبت تاں ملن دی گل کریندے پے نیں اپنے آپ نوں جانن سیھاون کرن وچ کامیاب ھوون دے دعوے کردے تھکدے نئیں کہ اس فراغت ویلے اوھناں نوں زندگی دے اصل مقصد ول پرتن دی روشنائی دی سمجھ آگئی اے پر نمانیاں نوں ایس گل دا علم ھونا چاھیدا اے کہ اجوکے سمے اوہ ھرلمحے موت دے وار توں بچن لئی سو سیاپے کر رھے ھوندے نیں ، نقاب چڑھا کے رکھنا اے ، خوف مارے کسے نوں ملدے نھیں ، کسے دی پکی روٹی کھاندے نھیں ، سارا سارا دن ھتھ دھوندیا گزر جاندی دی اے ، نہ نوٹ پھڑ سکنے آن تے نہ کھروٹ، گھر دے لوکیں ویری نظاں نال ویکھدے نیں جے کوئی باھر نکل جائے ، اوھدے پرتن اتے خوشی دی تھاں گھبراھٹ محسوس کر دے نیں ، گھر بیٹھ بیٹھ کے اک دوجے اتے نکتا چینیاں دیاں بارشاں ودھ گئیاں نیں ، غصا پیون تے کڈھن دا پلڑا ھیٹھا اوتاں ھوندا رھندا اے ۔ میڈیا وچ موت کمنٹری دا سکور بورڈ 24 گھنٹے کم کر رھیا اے، ھر بندے نوں دوجا کرونا وائیرس نظر آ رھیا اے ، ھر گھر وچ ھر اک دا گلاس وکھرا ھو گیا اے ،گھر دے جی وی اک دوجے دے کپڑے لیڑے ورتناں چھڈ گئے نیں ، سارے گھر ھوئیاں جیلاں وچ رھ رہ کے اپنے آپ وچ گواچ گئے نیں ، گواھنڈیاں اک دوجے نوں شیواں گھلنیاں بند کر دتیاں نیں ۔ جدھر وقت کسے دی موت وچ اپنی موت دا لشکارا دسن لگ پوے تے موت دس پندراں قدم دو جپھی مارن لئی تیار کھلوتی ھووے ، تینوں اپنی پئی ھووے ، لوکیں ویکھ کے بوھا بند کر لیون تاں فیرمترا….. تیرے اپنے آپ نوں ملن دے تیرے چاء وچے ھی رہ جاسن ، توں بے شک انسٹا گرام ،فیس بکاں اتے رولا پاندا رہ …… کہ مینوں فراغت مل گئی اے رولا پاندا رہ …. انسٹاگرام ، توئیٹر تے فیس بکاں اتے کہ مینوں شانتی مل رھی اے تے میرے اندر اصلوں انسانی رمز دی گوڈی شروع ھو گئی اے…تیرے خوھش تے آکھن وچ کوئی حرج نھیں ۔۔۔ متراں جد کروڑاں انسانی چیخاں دیاں واجاں انساناں دے کن پھاڑ رھیاں ھوون ، سڑکے وچھیاں لاشاں دی بھرمارھووے ، کروڑاں گھر بھک نال بے شمارھوون، بھک نال ترسدے روٹی ھتھوں بال نڈھال ھوون ، لکھاں بڈھے دوائی ھتھوں بمار ھوون ، میڈیا تے انسٹا گرام فیس بک دیاں جواناں تیرے کول ، جیون بھید دی کیھڑی چابی گیدڑھ سنگی اے جو تسیں ڈر دیاں ، جھکدیاں مردیاں، اپنے آپ نال میل محبت دی اڈاری بھر دے جا رھے پریت سواری دی پگڈنڈی دے شاھسوار بن دے جا رھے ، مترا۔۔۔۔۔ایس گل تائیں اپڑدیاں تھانوں اجے 300 سو سال لگسن کہ تسیں سوچ لکھ سکو کہ سارے انسان برابر نیں ۔۔۔۔ جی ۔۔۔۔ متر پیاریا۔۔۔۔ساھمنے موت کھلوتی ھووے ھر شے کولوں دن رات ڈر رھے ھووو ، موت دا ڈر تھاڈا کھیڑا چھڈن لئی تیار نہ ھووے ، موت تھاڈے پچھے ہتھ دھو کے پئی ھووے ،تھانوں اپنی جان دے لالے پئے ھوئے تے تسیں تاں کمال انسان اوہ اپنے آپ نال میل ملن دیاں رمزاں بارے گل کر رھے ھووو تے زرا ماسا ملال وی نھیں ، ایہ انج ھی اے جیویں کتن ول زرا ماسا وی خیال دھیان نہ ھووے تے جناب ھوریں ۔۔۔ چنی دی انتی دی گل کر رھے ھوون، ، چرخا ڈاھیاں نھیں ، پونیاں وٹن دی گل کر رھے ھوو ن۔۔۔۔ متراں ایہ ٹیکنیکل بدوبدی سر اتے پئی مصلحتی فراغت دے پاروں انسان کھانگھڑ ای رھندا اے ، اپنے آپ نال میل پریت دی گل پجدی نظر نھیں آوندی ایہ سودا ایڈا سستا نھیں جو چھج چھٹیاں مل جاوے تے نہ ای گھر وچ ڈر پاروں ڈکے رھن نال کوئی پریت منصب دی پوڑ ھی چڑھدا اے،ایہ صدق صفا عارف اڈاری جو حدوں بے حد کروڑاں ز ائیقیاں دی پریت کھیڈ لڑی اے تے اکھ دماغ کرودہ توں پاک ھووے تے عشاق خاص منصب دی متلاشی نہ ھوون ، منصب در منصب رازاں دے رازداناں دی ان ڈ ٹھی مسافت چوکھٹ نیڑے کریندی اے تے مڑ انسان اپنے سچ دے ساھمنے آ کھڑا ھوندا اے تے لمبی مسافت دا خزینہ متھے لگدا اے تے دھیان دا راہ گاٹے لگدا اے ورنہ ڈنگ ٹپاؤ کاسمیٹیکس جیون دا میل پریت ویھار بیساکھیاں نال ٹر ای رھیا اے
876
