لکھاری …. زاھد اقبال بٹ
” آکڑ ” کھیڈ ھے ڈھونگی دے ڈھونگ رچاون دی اپنے آپ نوں بدّوبدی منوان دی ،ایہ ٹچکراے تراھ کڈّھن دی ،ترغیب اے چُپ چپیتے جدّٰی پُشتی ترلے ہنڈاون دی ، چتانونی ھے ان ڈٹٰٰھے ویریاں نوں للکارن دی ،کشت ، گشت ھے اپنے بہُروپ تُوں جان چُھڈاون دی ، ٹھگیچی اے جُھوٹا من پرچاون دی۔
جد اجیہے کُھوچل مُورکھاں ساھمنے پہاڑ اُلاہمے مٹ جاون ، ھنکاراں اندر لُکّے ھنکار پریت سنگیت دے گُن گاون ،آکڑ باز ریت دیواراں دے اُچے اُچے محل اُسارن ، پھڑ سپیکر دن رات کرلاون ، چیکاں مار مار کنّاں نوں رجاون ، ہر دم دن رات دی پُٹھ سدھ دا سرا چھپاون ،جد حدّٰاں دی وی حد ھو جاوے ، چانن منڈی وچ انھیریاں دی پہرا داری دا راج ھووے ، اُڈدے پنچھیاں دے پر کٹّن دی روائیت عام ھووے ، ھٹیاں اُتّے کھٹّیاں کرن والے چاپلُوس خرکاراں دی چوفیرے خیر ھووے ، جہڑا بولے اوس اُتے سدھا فائیر ھووے ، جہڑا واہ واہ کرے اوس دی خیر ھووے ، مترا ۔۔۔۔۔۔ ایس روگی جگت دے شکم مروڑ دی کوئی دوا نھیں ، ڈگدے ڈھیندے ساھواں وچ ھوا نھیں ، ڈنگ ٹپائو راہزناں ، ویریاں اندر مُّڈھو جفا نھِیں ۔۔۔۔۔۔۔ مترو ۔۔۔۔ صدیاں توں ویلے گن گن شریرحیاتی تھک ترُٹ گئی اے ، اُمید اندرنااُمیدی زھر وانگوں شریر وچ گُھل مل گئی اے ،انج جاپدا اے جیویں شریر پنجر قلبوت اندروں رُوح حیاتی کُھس گئی اے ، تند فقیری لاحاصل ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
آآآآہ ………………….
کوئی موڑہ لیائے ” پیڑہ ” شریرنوں ، ایس دھرتی رانجھے دی ہیر نُوں …….. ایس دھرتی رانجھے دی ہیر نُوں ……..
296
