لکھاری زاھد اقبال بٹ
پاکی پلیتی دے بَھریتیاں وچّوں کِیہ کِیتیاں ، بِیتیاں ، سِیتیاں لَبھدا رہناں ایں ، اپنے آلے دَوالے دن رات دَلالَاں وانگوں کھاتے کھولی رکھنا ایں ، گِنتری اُتّے گِنتری کردیاں تُوں نھیں تَھکدا، حرام ثور ڈَبّے لاون تُوں نھیںن جَھکدا ، ویسے حساب کتاب دا تُوں بڑا پَکّا ایں، لُڈّو دا تُوں چَھکا ، چوکا ایں ، سَپّاں دے ہوندیاں پوڑھی چڑھ تے جانا ایں ، اَپّڑ کے فیر کیوں ہَکّا بَکّا ایں ، …… ٗ بِِیبا ٗ ……… سیانا ا تے تُوں بہت ایں ، گلّاں دا کھٹّیا کھانا ایں ، جادُو گرتُوں ایسا ، زِندیاں نال وی مَر جانا ایں ، کیہ دسّاں لگّے نیں ڈھیراں دے ڈھیر تیرے اندر عیباًں دے ،اے باب نیں تیرے خواباں دے ، ھُن ڈرنا چَھکنا کیوں ایں ، سِھکنا ، بِھکناں کیوں ایں ، جس تھاں اُتّے کَھلوتا ایں اوتُھوں کِِھسکنا کیوں ایں ، ہمّت کر ، ھن ویکھ نظارہ اپنی بِیجی دا، کِیتی دا ………….. کَچّے کَنڈ یا شور مچایا اے
209
