گئی گل زبان تھیں تیر چھٹا

لکھاری . زاھد اقبال بٹ
سماجی پیچیدگیاں وچ رہ کے انسانی وجود سادہ نھیں رھندا ،کھچ دھرو تے گھڑی دی ٹک ٹک ٹک نال بدھا انسان حیاتی دیاں لوڑاں تھوڑاں وچ کھبیا رھندا اے تے احساس تک نھیں ھوندا کہ ایس پینڈے دا انت کیہ اے اوہ ساری ھیاتی وجود اندر منافقت ،جنس، غصا، انا، بے صبری،حرص دے دبائے بیج دی پنڈہ چکی رکھدا اے تے جو موقع ملن اتے ایہ بیج پنگر دے رھندے تے رکھاں دی شکل وچ ڈھلدے رھندے نیں پر سادہ روح اندر اجیھے دبائے ھوئے بیج نھیں ھوندے نہ کوئی تکرار نہ چکھن میٹیاں تے نہ ای دو دو بیویاں ۔۔۔۔ مترو اوہ تاں فیر درویش ھی ھو سکدا اے جس دے بال پن وچ درویشی لکی ھوندی اے تے اجیھیاں روحاں دی طلب سائیں دی کھوج وچ رھندیاں نیں تے اپنے آپ نال میل دا نہ مکن والا پینڈا سر چا ئی رکھدے نیں اجیھی روحاں دے پورے ھو ون دے باوجودعشق دھونی دے مچ دا ایہ سیکاں لوکائی دے وجود دیاں کندھاں پاڑہ کے اوھناں نوں ٹکوردا رھندا اے ڈھول دی تھاپ اتے چپ تےمست کریندا اے تے چپ سار دا ایہ سبق چپ چپیتے اپنے آپ نال پریت کھیڈ کرن دے ڈکے کھولدا رھندا اے ۔ ایہ حیاتی روپ سروپ دی کھیڈ اے ۔کوڑے دماغاں وچوں مٹھاس دی چس نری فنکاری اے سگوں ساری حیاتی دی خواری اے سچ آکھاں تاں ایھ مڈھوں لڑ لگی بماری اے تے دوجے پاسے مٹھے دماغاں دی مٹھی چس نوں دلیلاں دی لوڑ نھیں ھوندی اجیھے ساھواں دا کھلار سماجی انتی لئی خزینہ ھوندا اے تے کوڑے دماغاں نوں جنے مرضی بناوٹی پردے چاڑہ دیو ایھ کوڑہ لک نھیں سکدی اکھاں تےچہرے راھیں ظاہر ھوندیاں رھندیاں نیں ،کوڑھے دماغاں دے مٹھڑے بولاں دیاں پھرتیاں زیادہ کاڈہ نھیں کڈہ سکدیاں چھیتی ظاہر ھو جاندیاں نیں تے سانوں ایس بھلیکھے وچ رہن دی تھاں ۔۔۔۔۔۔۔بھیکھ ،فقیری سیکھنی جل پنھارن سے سیکھ — سکھیوں سے با تیں کرے دھیان گھگن کے بیچ