لکھاری … زاھد اقبال بٹ
جاگرتی تھیٹر ، چترکاری ، پترکاری ،مزاحمتی شاعری ، آرٹ اینڈ کرافٹ، فولک وزڈم (بُلھے شاہ،شاہ حسین، وارث شاہ) فلاسفراں دی کفیتاں دا عرق ماں دھرتی دا نرول رت ھے ، ایہ رت ھے سانجھ دا ،آزادی دا ،سانجھی پریت دا ، اگلا قدم چُکن دا ، لفظاں بغیر اظہار دا ، آسمان لشکدیاں خوشخبریاں دا ، گھر چوباریاں دے لانگھے جاپن وانگ ھواواں ،کُل راہ طریقت سچ پینڈے کُھوجن دا ، سپنا جگت امن سُکھ چین دا ، تنگھاڑے چُکیاں گنڈھریاں صدیاں دیاں میموریاں جوڑن دا ،پہلا سبق جنگل بیلے دی حد توڑن دا ، مُڑدیدار ھوسی ھستیاں بستیاں دا ، چوفیرے نظری آسن روندے کُرلاندے شک شُبہ دے کا سے ،گُھپ ہنیرے اُجڑے کھلرے مُورکھاں دے الیکے حاشئے احاطے کھاتے ، پر مترا …….. تُوں تاں پریت سنگیت دا ھانی ایں ، توں تاں پانی ایں، توں تاں پانی ایں ، تیرے کوسے اتھرُو وانگ سمندر ، تیری سانجھی پیڑھ شریر ، ۔۔۔۔۔۔۔ توں ایں میرے سوھنے پنجاب دی ھیر ۔۔۔۔۔۔ توں ایں میرے پنجاب دی ھیر ۔ تیرے لُوء لُوء وچ اپنے سچ نال ٹکر اے ، نہ توں تھڑکنا ایں نہ تُوں ڈرنا ایں جتھے رکھیں پیر ، اوتھے ڈُولدا نھیں، کرم سمجھیا اپنے حصے آئی مُشکل آپوں سھن دا ، دھیان گیان ھے حق سچ اتے ٹکیا رھن دا ،پک اے جماندرو گاٹے لگیاں لوڑاں کوڑاں مُکاون دا ، ہنکاراں دیاں پٹاریاں توں جان چُھڈاون دا ، کوڑا گُھٹ پریت ھے ظالم خلاف ڈٹ جاون دا ، لگی لگن ھے ڈُھلدے اتھرواں نوں جُھولی پاون دا، وچن ھے لہو ( خون ) رنگی دھرتی نوں مست ملنگ کرن دا ، اندولن ھے انسانی پاڑاں نوں مُڈھو مکاون دا ۔۔۔۔۔۔۔۔۔ مترا ۔۔۔۔۔۔ مٹی نال مٹی ھوون دا۔۔۔۔۔۔۔ مٹی نال مٹی ھوون دا
649
سارے متر پیاریاں دا شکریا جنہاں ماں بولی دی سیوا لئی ویلا کڈہ کے لکحت نوں پڑھیا صلاحیا اوھناں دا منوں آدر ھے
سارے سجن بیلیاں تے متر پیاریاں دا من توں آدر ھے جو لنگھے ویلیاں نوں اپنے من اندر تھاں دے کے دوجیاں نوں زندگی دیون دا کم کریندے نیں تے اوھناں لوکاں دا وی شکریا جو پردیس وچ اپنی مصروفیات وچوں ویلا کڈہ کے ساڈے نال موڈھے نال موڈھا جوڑدے نیں تے زندگی وچ سوھنے تے یادگار کماں اتے دل کھول اک دوجے نوں تھاپڑے دیندے نیں 😍میری تمنا اے کہ تسیں سارے پھلدے پھل دے رھو تے تہاڈیاں چوکھٹاں وسدیاں رھن