لکھاری ..زاھد اقبال بٹ
ایہ وڈیاں ٹکیاں پریتم سنگتاں تیرےکس کم ۔آکڑ آکڑ زمین اتے ٹرنا اے ایہ کھجل خواری دیاں مسافتاں کس دم، صبح دوپہر نکو نک کھابے چاڑھ دا رھنا اے ،ورھیاں بعد ماڑیاں دی اک ضیافت تیرے کس کم ۔ مال متا اکٹھا کرن لئی پھمبیری وانگوں پھوندا رھنا اے ۔ ایہ چکر اتے چکر بازیاں دے ٹھٹے تیرے کس کم ۔ ون سونیاں رنگ رلیاں دا شو قین ایں ، متھے چڑھی سیاہ کالک ، تیرے کس کم ۔ سنیا توں کم کاج دا بھوں آری ایں ، دھرتی اتے ڈگدے اتھرو جےنھیں ویکھے ، ایہ لاٹاں بھریاں اکھاں تیرے کس کم ۔ لفظاں پچھے چھپ کے شیطانیاں کر دا رھنا اے ، ایہ ہنر کشیدہ کاری کروشیا تیرے کس کم ۔ سارا دن لوکاں نوں چاری رکھنا اے ، جنگل بیلیاں دی کشت تیرے کس کم ۔ کوڑی ، کسیلی ،کالی جیبھ کسائی رکھنا اے ،ایہ منٹاں دی سان رگڑائی تیرے کس کم ، شعور نوں گجھا ں مار نیڑے آون نھیں دیندا ، نہ سمجھاں نال تیری سمجھونی کس کم ، انساناں دی تقسیم دے دیوے بالدا رھنا اے ،سروں بھرے دیویاں نال بھری حاضری تیرے کس کم ۔ چوکھٹ مل کھٹی وٹی دی اڈیک وچ رھناں اے ، اڈیک وچ اڈیک نہ بنیا ،اجیئی اڈیک خواری تیرے کس کم۔
867
