پر یت سمندر وچ جینا سکھ “مترا “

لکھاری زاھد اقبال بٹ
انھیریاں توں ڈرن والے تنہائی توں وی ڈر دے نیں ۔ کجھ لوکاں بھانے تنہائی پٹ سیاپا اے تائیوں سون توں ڈردے نیں کہ سویرے اکھ کھلسی کہ نہ کھلسی ،گھروں باہر نکلن توں ڈردے نیں کہ گھر پرتن ھوسی کہ نہ ھوسی ، بدمعاشی نال کیتی کمائی کم آسی کہ نہ آسی ، سجن بیلی، شریکا برادری آلے دوالے رھسن کہ نہ رھسن، ایہ خوف دی تلوار ساری حیاتی سر اتے لٹکدی رھسی پر کجھ دے نیڑے تنھائی مستی تے سرور اے اپنے آپ نال میل تے اپنے ھوون دا پک تے یقین اے تے دوجے پاسے تنہائی ساری حیاتی دا خوف اے،من پرچاون لئی چھوٹی موٹھیاں دیاں دل لگیاں ہتھوں چھٹن دا خوف اے، خوف اے مالکی دے چھٹن دا، سچ پچھو تاں ایہ مورکھاں نوں سدھا سنھیا اے کہ زندگی پچھے لکی( چھپی ) چھیتی موت دا ، کیونجے سوکھا ویلا اکھ میٹ کے لنگھ جاندا اے تے اوکھا ویلا حیاتی نوں لما کریندا اے ، بےوساھی نال حیاتی دی کیتی انتی دا ا نت خوف تے تنھائی دی شکل وچ نکلدا اے ۔جدوں انسان جزبیاں تے حساسیئت وچ گارنٹی دی گوڈی کردااے تےآزادی مڈھو ای مکا دیندا اے تے پریت دی کھڑی فصل اپنی ہتھی ساڑہ سواہ کریندے اے ۔ جد ہر جزبا ،رشتا گارنٹی دی گنڈہ نال گنڈھیا تے انیاں جاسی جد من بھاونی صورتاں مورتاں حور توں ھور ھوئیاں تے جد ماس سنگڑ کے پنجر ھویا تے سٹے وچ جنھاں صورتاں نال تسیں پریت سنگیت کر یندے آئے اوہ، اوہ ھی پریت دے قلبوت ھن غصے وچ بدل جاسن تے نہ مکن والی پیڑہ دی وجا بن جاسن ۔ مترا….اسیں زندگی دے ھر معا ملے تے ھر شے دی گارنٹی منگن دے عادی ھو چکے آں مثال اے ۔ عورت دی وفا تے کردار دی مستقل گارنٹی، ویاہ نوں توڑہ نبھاون دی مستقل گارنٹی ، پوری حیاتی وچ بےوفا ئی نہ کرن دی گارنٹی، سر جھکاون دی مستقل گارنٹی ، سچا پیار کرن دی گارنٹی، ماپیا دی خدمت کرن دی گارنٹی ، مترا میں وادھو گلاں نھیں جاندا بس اک نکی جئی گل پلے بنھ تے چپ کرکے ” پریت وچوں مقصد تے غرض کڈہ کے سمندر بن جا سمندر مترا……کیونجے زندگی تے بس اج ای اے……………….