لکھاری زاھد اقبال بٹ
جیویں انھے ، اکھیاں والیاں نوں پسند نھیں کردے ایویں ھنیریاں وچ رھن والے لوکیں چانن کھلارن والے لوکاں نوں پسند نھیں کر دے تے نہ ھی اوہ ایہ چانن اپنی جھولی وچ پانا چاوھندے نیں سگوں اوھ الٹا ایھناں نوں مندا بولدے نیں ایہ وی گل سچ ھے کہ چانن کھلارن والے لوکاں دی سماجی رلت نوں ایہ ا پنے وارے وچ نھیں سمجھدے ،روشن خیال رکھن والے چالو ویھار دے ترکھے چلدے سماجی معاملیاں تے لوڑا تھوڑا نوں قبو لدیاں زرا ماسا وی اڑپھس نھیں کریندے تے نہ ھی کسے دی جان دے ویری بندے نیں بھاویں دوجے دے کیویں دے وی وچار ھوون۔ اوہ ھر پاسے سماج وچ کھلری شانتی دے بانھ بیلی ھوندے نیں ۔ایہ نمانے مار دھاڑ تے زبردستی ،ڈرا دھمکا حتھی بیڑیاں تے سنگل مارن دے حق وچ نھیں ھوندے کیونجے ایہ جاندے نیں بانس اتے پئی برف ویلے سر ڈھل ای جاسی تے مڑ بانس پی کٹن مگروں آسمانی رخ کر سی پر مونھ پھٹ تے بدوبدی دے سوارو پرچارک تے سنگل مار راکھے تے سماجی چھیتے لوکاں نوں اپنی پٹی اتے لائی رکھنا چاحندے نیں تاں جے ایھناں دی داداگیری چلدی رھوے تے کھیس وٹ کے لوکاں دے مال اتے عیاشی وی کردے رھن .ایہ کھرانٹ بونے تھمتاں دے پچھے لک کے لوکاں دی جان کڈھن توں وی پچھاں نھیں ھٹدے تے چانن کھلارن والے مائے جائے مل نھیں لبھدے تے نہ ھی پٹیاں پڑھا کے تیار کیتے جاندے نیں ایہ تاں دھرتی ماں وچوں پھٹدے نیں تے بنا وتکرے دے اپنی من مرضی نال سماج دی سیوا کردے نیں ، ایہ ماں جائے زمین اندر اوہ ستے بیھ ( بیج) نیں جو ھریالی سنے سدھے زمین نوں چیردیاں ساری دھرتی اتے رنگ کھلار دے نیں ،ایہ ٹھنڈیاں ٹھار ہوا واں دے متر پیارے ماڑے لوکاں دی ٹھار تے لوکائی سیوا دے خاکسار نیں ، حق سچ لئی سولی چڑھن واسطے ہر ویلے تیار نیں ، ایہ ان ملے سنگی رازاں دے رازدان نیں ، ایہ کوہاں دور لگیاں چپاں (خاموشیاں ) دی گرج دار واج ( آواز ) نیں ، کوئی اگے لنگھ گیا تے کو ئی پچھے رھ گیا ، ایس شور شرابے تے ھنکاری دے چلدے جگت وچ ایہ متر پیارے روڑھدے پانی وانگوں رستیاں دی کھیڈ کردیاں حدوں بے حد مسافت کری جا رھے نیں تے سٹے وچ اڈیاں بھار کھلوتی خلقت، گھٹ گھٹ جھپیاں پاون لئی سّعادت منداں دی نہ مکن والی لین ( قطار) رستا ملی بیٹھی اے تے رل گاء رھی اے ۔۔۔ جنگل بیلے پھراں ڈھوڈیندی ،اجے نہ پائیو لال نی
۔۔۔۔۔۔۔
996
سوھنی گل سمجھای اے