کردے اسیں کجھ نئیں، گلاں ساڈے توں جنیاں مرضی کرالو،
جے کوئی کجھ کردا اے تاں اوہدے عیب کڈھن دا فن چنگا سکھ لیا اے،
راہواں کھولن دے چکر وچ ذھن نئیں کھل پائے
سڑکاں تے پل بناوندے رہ گئے، دل جوڑنے تے تعلق نبھانے نہ آئے،
کسے دی ڈھارس بندھانی ہووے، غم ہلکا کرنا ہووے، کسے نال پرسہ کرنا ہووے،
مشکل وچ ہتھ ونڈانا ہووے،کسے نوں راہ وکھانی ہووے،
ایہہ گلاں کدے ساڈے اندر تھاں نئیں بناسکیاں،
جے کوئی اجیہا کرن والا پیدا ہوجاوے تاں سانوں رڑکن لگدا اے
اسیں اوہدے وچ کجھ نہ کجھ بھیڑا تلاش دے رہندے آں
اسیں ہورے کس مٹی دے بنے آں
انسان دی شناخت اوس دی ذات، رنگ ،نسل ،مذہب ،فرقے یاں سماجی حیثیت وچ لبھدے آں
کسے دی سوچ، نظریئے تے کم دا چنگا ہونا ای شناخت دے ترازو اتے تولن مگروں صحیح غلط دا فیصلہ کردے آں
انسان نال محبت کرن والے، دوجے دا ہتھ پھڑن والے
کسے نوں راہ وکھان والے، ہورے کیوں عجیب لگدے نیں
شاہ حسین،بلھے شاہ، بابافرید ایہہ کون سن،
اک دنیا اوہناں نوں منیا فیر سانوں یقین آیا
نئیں تاں اساں اوہناں نال وی کوئی چنگا تاں نئیں کیتا
اوہناں نوں وی نظریئے تے مذہب دی تکڑی اتے تولیا
اک معمولی بندے ہتھ دوجیاں دی مدد لیئے ودھایا ، لوکاں اوس دی جھولی بھر دتی
اوس لوکاں دا وساہ بنایا مشکل وچ ہتھ پھڑن دی پہچان ایدھی کہوائی
اسیں اوہنو وی متنازعہ بناون وچ دیر نہ لائی
انسانی حقاں دی گل سبھ کردے نیں، اک زنانی مظلوماں دی واج بنی
اوس نوں وی شناخت دے پیمانے اتے پرکھیا
عاصمہ دے کم نوں اک جگ منیا، ساڈے لئی ایہہ ہورے کیوں مشکل رہیا
اوہ اپنے حصے توں ودھ کم کرکے ٹُر گئی
کسے دی ڈھارس بندھانی، مدد لئے ہتھ ودھانا،راہ وکھانا سکھاگئی
پر اسیں عجیب لوک آں فیر شناخت دے پیمانے ہتھ وچ پھڑ کے پھردے آں
شاید اسیں کردے کجھ نئیں آں، گلاں ساڈے توں جنی مرضی کرالو
دوجیاں دے عیب کڈھن دا فن اسیں چنگا سکھ لیا اے۔
لیکھ، نعمان یاور
بھت ھی ودھیا تے کمال لکھت اے