لکھاری زاھد اقبال بٹ
اندروں کھوکھلے انسان ہمیشہ اُچّی آواز وچ گل بات کریندے نیں کیونجے اَوس دی دلیل نِیچی ہوندی اے ، کمزور ھوندی اے اوہ صِِرف گٹھ جوڑ وی فیدا چُکّن لئی کردے نیں اپنے اندرماضی دا جمع کِیتا گند کوڑہ تے غصّہ باہر کَڈھن لئی ہمیشا موقع دی تلاش وچ رھندے نیں ایہ کسے دے وی یار بیلی نھیں ھوندے غصّے دی کفیّت وچ اوہ کُجھ مَندا بول جاندے نیں جو عام زندگی وچ منافقانہ طور اپنے اندرسَالو سال لُکائی َبیٹھے ھوندے نیں پر چِہرا شناساں نُوں ایہ کچرا تے فطورتماشا اوھناں دی اَکھ سکرین وچ نظری آ رھیا ھوندا اے آیہ نشانے باز موقع مِلدیا ہی اپنے اندرموجود غصّے دا ڈھیر کَڈھ دیا منٹ نہیں لاوئندے اجیئے بھروپیاں دی ملمّع کاری دے بھروپ دی پرت ویکھدیا ویکھدے سَڑہ سواہ ھو جاندی اے ، اجیہے لوک گل نہیں سُندے بس اپنی توپ چلائی رکھدے نیں ، جیہڑے دو چار لفظ پڑھے یاں سنے ھوندے نیں اِکّو ساہ وچ الاپ دیندے نیں کیونجے اجیہے لوکاں نوں اکلاپے دی بیماری ھوندی اے اِس واسطے جیہڑا بندا ایھناں دے ڈھائے چڑہ گیا ، سمجھو رگڑیا گیا، ایہ گل سدّھی اے اجیئے مورکھ دن رات مندا سوچدیاں لنگھا دیندے نیں جس پاروں اوھناں دی ادھوری شخصیّت وچ کَوڑَ پلدی رھندی اے تے تُسیں سب جاندے ھو ایس روگ دی کوئی ویکسین نہیں ، بدنسلی دی وڈّی نشانی ایہ ھوندی کہ اوہ احسان فراموش ھوندا اے ، جویں بکری نُوں پٹّھےدیو تے اوہ بدلے وچ دُدہ دیاں دھاراں دیندی اے تے سپّاں نُوں دُدہ وی پیائو ڈَنگن تُوں باز نھیں آون گے آخری گل کہ اوہ ایہ سمجھدے نیں کہ اوھدے ساہمنے کھلوتا بندہ ، اوس واسطے اہم نہیں ، نکمّا ، زیرو سمجھدے نیں تے ظاہر کردے نیں کہ مینوں تیری ضرورت نہیں حالانکہ تُسیں اوھدے لئی بہت اہم ھوندے بس اپنی ناکامی تےحسد دی وجا تُوں سیاپا کردے نیں ، زندگی دی فلاسفی بہوں سدّھی سادی اے کہ دماغ نال چھیڑ چھاڑ تے لوکاں نال مداری کرن دی لوڑ نہیں کیونکہ مترو تُسیں چنگی طرحا جاندے جے زمین بہت بُھکی تے پیاسی ھے تہانوں ڈَکاردیاں منٹ وی نھیں لائے گی
170
