ایہ متر پیارے تیری “دھکھ ” نی …

لکھاری
زاھد اقبال بٹ
انسان اپنے وجود اندر چھپے تے بدلدے احساسات دیاں کفیات نوں جاندا ضرور اے پر گن نئیں سکدا ،تے نہ ھی اپنی مر ضی نال ایھناں نوں ترتیب دے سکدا اے تے نہ اپنی خواھش دے سارے کردار اپنے لئی طہیہ کر سکدا اے کیہ کون پھلے آہے گا.. سوال ایہ پیدا ھوندا اے کہ بندے دا ھسنا ں ،روناں ،خوشی محسوس کرنا،اداسی تے غصہ کتھوں آوندا اے یاں فیر کوئی خاص وجہ ھوندی اے جس پاروں بندے دا رونا ں، ھسنا ں ،غصہ کرنا تے اداس ھونا ظاھر ھوندا اے ا یھدا جواب سدھا اے کی ایہ سب کفیات بندے دے دماّ ّّغ ا ندر اپنی اپنی تھاں اتے مل ماری بیٹھیاں ھوندیاں نیں تے کس شدت چ ھوندیاں نیں ایھدا گویڑ لانا مشکل اے پر ایھناں پتا اے کہ ایہ ساریاں کفیات دماغ چ موجود ھوندیاں نیں تے اس اڈیک وچ رھندیاں نیں کے اینھاں نال اجیھا کردار جو کفیآت نال ملدا جلدا ھوندا اے ، ملن داسطے ّضرور آسی ۔ ۔ جدوں تسیں اپنے متر پیارے لنگوٹئے نال میل کردے اوہ تے تھاڈا انگ انگ کھل جاندا اے تے ایس لمحیاں دی خوشی نوں لفظاں نال نھیں دسیا جا سکدا کیونجے تھاڈے اندروں پھٹن والی ایس خوشی نوں جپھا مارن دا ،میل کرن دا کردار مل جاندا ا ے ، لنگوٹئے دے آون نال خوشی کڈھن دا موقع مل جاندا اے جے لنگوٹیا تھاڈے تہیں نہ اپڑے نہ میل کر سکے تے ایہ تروٹک تھاڈے وجود وچ پھسی رھوے گی ، تھانوں تنگ کر دی رھوے گی…یاد رکھیا جے کہ .ایہ لگیا کنڈھاں تھاڈے لنگوٹیہے ای کڈھنا اے کسے دوجے نے نھیں …دوجی گل اے کہ تسیں اپنی اداسی دی کفیت نوں ، اپنے کسےمن موھنے کردار دے وچھڑن نوں بند اکھاں نال الیکن تے محسوس کرن دی کوشش کردے اوہ یاں کسے دی اڈیک وچ رھندے اوھ جے اوہ تھاڈے ساھمنےاچن چیت آجاوے تے تسیں خوشی نال پیلاں پاون لگ جاندے اوہ تے چیتے رھوے کہ ایہ اداسی تھاڈے وجود دا حصا اے تے رھوے گا. تے تیجی گل غصہ دی لھر وی دڑہ وٹ کے دماغ وچ اپنے گاھک دے کھوج چ رھندی اے ۔جس تے غصہ کڈھنا ھوندا اے اوہ کردار آسانی نال اوھدے آلے دوالے موجود ھوندا اے ۔ غصے ویلے ساھمنے آون والا بندہ دوجے دا غصا گھٹ کرن وچ ھتہ وٹاوندا اے ایس طرحاں انساناں دے احساسات تے جزبات دا سرکل چلدا رھندا اے ایہ سارے کردار اک بھانہ نیں تھاڈیاں اندر لکیاں ھزاراں کفیات نوں باھر کڈھن دا تے تھانوں ھولا کرن دا، زندگی نوں سوچن سمجھن دا تے اپنے گل پئے پواڑے لاھن دا،ایہ بھانہ اے ترکھیوں ھولے ھوون داتے گواچی معصومیت لبھن دا ۔۔۔تے ۔۔۔ فیر سجناں منداں تے نہ بول خاکساراں نوں ، تیرے تن لگیاں بھاراں نوں ، مفت چ ملے شکاراں نوں تے ایھناں پاروں ھی ملدا سکون تیریاں تلواراں نوں ۔…. شکر کر اجیھے ان ملے سنگی مائے جا ئیاں دا جو تیرے غصے اگے ” ککھ ” نی جے کر توں میتھوں پچھے اوہ سارے تیری اکھ نیں ،ایہ “متر ” پیارے تیری” دھکھ نی….. (جاھو جلال)