انسان ساری حیاتی سُکھ کھوجدیاں لَنگھا دِیندا اے کہ دُکھ اوس تُوں کَوہاں دُور رھے تے اوہ سُکھ دی چھت ہیٹھ بُلّھے لُٹ دا رھے اوھدی حیاتی وچ امن سکون دی بانسری ہمیشا وجدی رھے ، اجیئی اُجاڑ سوچ وچار رکھن والیا اندر سُکھ ڈیرے نھیں لَاوندے جو دُکھاں نال اَنگ جوڑن تُوں گھبراندے نیں ، اوھناں واسطے سُکھ ہمیشا اپنا مُونہ مَوڑی َرکھسن مترا زندگی شطرنج دِیاں چَالاں نھیں تے نہ ھی ڈاک دوڑ دا ناں اے ، ایہ تاں کھیڈ ھے ہتّھی کِیتی اُنتِی دی ، میں کَون آں تے کیہ آں جانن دی ، کَھوجناں اے گواچے وجود رَازدان نوں ،لَانبھے لائی، صدیاں بِیتی ھیر داستان نُوں ، چل مترا فیر چارا کرئیے اپنی آپ دی بُنتر دا ، ھَڈّاں دی اَگ بالن دا ، اِک نویں کھیڈ رچاون دا کارا کرئییے
109
