لکھاری زاھد اقبال بٹ
جے پتا ھووے چُپ لگّی اے اوہ چُپ نھیں ھوندی ،چُپ اوہ ھوندی اے جو لَگّی ھووے پر اوھدا پتا نہ ھووے اوہ چُپ ھوندی اے ۔ ایس منصب اُتّے فائز ھوون والا ڈَر خوف دی بنیاد اُتّے، زبان دی تالہ بندی دے کارن نھیں ھوندا تے نہ ھی زُورآوراں دی سماجی ، معاشی بھیڈ چال دا نتیجہ ھوندا اے ،ایہ رُتبہ انسان دی پریت کَھوٹ بِنا پروان چَڑھدا اے ، چُپ کَد بانہہ پھڑ دی اے اوس دا اندازہ مَر کے وی نھیں ھوندا کہ اوہ چُپ دے منصب اُتّےفائز اے ، چُپ دِھیرے دھیرے تہاڈی رُوح وچ ھوا دی طرحاں سرائیت کر جاندی اے ، دماغ وِچوں گھڑ ی دی ٹِک ٹِک مُکا جاندی اے ، قطرہ سمندر بن جاندا اے ، کِلیاں نال بَجّھا انسان آزاد ھوون لگدا اے ، تیری ، میری سَڑ سواہ ھوون لگ جاندی اے ، ھوون نہ ھوون دی کھیڈ مُک جاندی اے ، رَٹّے رٹائے لہجیاں دی تھاں چُپ اپناں رھن بسیرا شُروع کریندی اے ، اِس بَدلاوء دی کوئی پیشگی خَیر خَبر نھیں ھوندی تے نہ ھی کوئی گِنتی ، ایہ اجہی واردات ھے جس دا پتا ھی نھیں لگدا کہ چُپ نے وجُود اُتّے قبضہ کر لیا اے، ایس ٹھگّی ٹھگیچی دے سَودے نے سارے کَرودہ تےشریکے ساڑہ سواہ کر چَھڈے ، آون ، جاون والیا دیاں اُڈیکاں مُکا دِتّیاں ، کاغزاں اُتّےاُلیکے رنگ برنگّے ڈَبّے مُکا دِتّے ، دِن رات دے کمّاں دی تقسیم دا نَواں پہاڑا ؛ نِی ؛ اپناں رنگ جَماون لَگ پَیا، دھرتی دا رَت ، روح دا رت تے لَہو دا اِک رَت ھوون لگ پیا ، جیویں سُورج اپنی تَپش نال سارے جگت نُوں بِنا فرق نِگھیاں کریندا اے ، جیویں رکھ ( درخت ) چُپ چَپیتے انسان دی ٹہل ٹکور کریندے نیں ، جیویں اَن مُلّے پَنچھی ہر پاسے اپنیاں مِٹھریاں بولیاں دے سنگیت راھیں کیہ رھے ھوون کہ اسیں ہر دَم تھاڈے نال ہاں ، تہانوں فکر فاقے دی لوڑ نھیں ، چُپ تُوں کیوں ڈرنا اے ،حاصل شور وچ کوئی زور نھیں ۔۔۔۔۔۔۔ سَنگی تیرا کوئی ھور نھیں ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ سَنگی تیرا کوئی ھور نھیں ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
137
