تریڑاں کھادا سچ

لکھاری .. زاھد اقبال بٹ
اس دنیا وچ ہر تعلق ناکام ھو جاندا اے تے ناکام ھو جانا ھی چنگا ھوندا اے جیکر تعلق ناکام نہ ھووے تے اوہ ساری حیاتی لٹکیا ھی رھندا اے اخیر گل سڑ جاندا اے ۔تعلق دا ناکام ھونا دونویں دھرا لئی فیدے دا باعث اے- تعلق آس امید نال شروع ھوندا اےتے بے پناہ کھچ دھرو مگروں ” انویز یبل “سرے توں ھی مک جاندا اے ، بظاہر جڑیا نظر آوندا اے پر حقیقی طور اتے ناامید چھڈ دیندا اے ۔اجیھا تعلق انج دا ھی ھوندا اے..شروع وچ تعلق زبردست رومانس نال شروع ھوندا اے تے کجھ چر مگروں کوڑا زائقہ چھڈ کے نس جاندا اے ۔ جد اجیھے معاملے گھڑی مڑی جگت وچ وارد ھو رھے ھوون تے انساناں نوں کجھ تے سبق سکھنا چاہیدا اے – جے گوء کرئیے تاں ہر تعلق بھاویں یاری دوستی دا ھووے ،یاں دو اجنبیاں درمیان حیاتی اکٹھیاں گزارن دا، سٹا کھجل خواری دی شکل وچ نکلدا اے….جے رشتا انکنڈیشنل ھووے تاں اس تعلق دا انت آخری لگاوء والا تعلق ہی ھوندا اے اوہ نیچر نال وی جڑیا ھو سکدا اے تےاپنے آپ نوں کھوجن نال وی جڑ یا ھو سکدا اے جس وچ جنسی،معاشی،سماجی جمع تفریق نھیں ھوندی ایہ سارے معاملیاں دا پینڈا انساناں نوں اصل ول پرتن لئی تیار کرن دا تجربہ وی ھو سکدا اے ، جے میتھوں پچھو تاں اصل تڑپ پونیورسل سچ دا راہ ھے جس دیاں تنداں اموشنل ٹرتھ نال جڑیا نیں ۔ تسی کسی مرد عورت وچ نھیں سما سکدے تے نہ ھی بدوبدی گھس سکدے اوہ–مترا۔۔۔جدائی لازم اے ۔۔۔ملاپ لمھاتی اے تے فیر ” پٹ سیاپے ” فیر بے پناہ ” گھپ ھنیرا ” اے ، اس لئی لکھاں لوک دنیا وچ محبت نہ کرن دا سوچدے نیں – مترا… تریکی وچ رہ کے چانن دا اندازہ نھیں ھوندا اک طرحاں دا اطمینان ھوندا اے تے سمجھدا اے کہ ایہ انھیراھی زندگی اے —جس مزا چکھ لیا اوہ بار بار چکھے گا تے مونھ بھار وی بار بار ڈگے گا، تھوڑے جئے مزے دی خاطر اوہ ساری حیاتی مونھ بھار ڈگنا وارے وچ سمجھدا اے۔تھوڑی جئی لتر کھپی تے روزانہ دیاں بنیاداں اتے لعن تعن اپنی حیاتی دا حّصا سمجھ بیٹھدا اےتے دوجے پاسے تخلیقی بندہ سکون نال بیٹھ نھیں سکدا کیونجے اوھدی اکھ چیزاں نوں ری سائیکل نھیں کردی سگوں نویں سماج دی اساری لئی پیر پٹ رھی ھوندی اے ۔۔جنھاں حساس ھووے گا اوھناں ھی غیر مطمن ھووے گے،،اطمینان اس واسطے ھے کہ اوہ حساس نھیں اس وجا نال مطمن نیں کہ اوہ تخلیقی نھیں—مغرب سھولتاں دی وجا توں غیر مطمن اے— یاراں سجناں دی مجمانی ، سیر سپاٹا ،مراقبہ ،موسیقی تے رقص کرن دا ویلا نھیں۔ ایہ وی سچ اے مترا— غربت لوکاں نوں بے حس بنا دیندی اے–اوھنوں بے حس ھونا پیندا اے –نھیں تے اوہ زندہ نھیں رھوے گا— غریب حساس ھوون نال غربت برداشت نھیں کرے گا — اوھنوں آلے دوالے بے حسی دا اک موٹا خول چڑھانا پیندا اے ،انھا ھونا پیندا اے، بے حس ھونا پیندا اے تائیوں غربت دی چکی وچ ایہ بے وس ماڑا مطمن نظری آوندا اے۔ تے دوجے پاسے کھلا کھاون پیون والے بے سکونے نظری آوندے نیں ۔سماج وچ کھاندے پیندے لوکاں نوں کھلریاں بماریاں نظری نھیں آوندیاں ، ھر پاسے کرلاندی بھک انساناں اگے وین پا رھی اے کسے نوں نظر نھیں آوندی، ۔۔۔پر ۔۔ مترا۔۔۔۔ ایہ عیاشی ھی اے کہ اسیں مردے بیمار بندے نوں ھسپتال نھیں لیجا سکدے ، سڑک کنارے تڑ فدیاں بچے جمدیاں عورتاں نظری نھیں آوندیاں — اکھ بچا کے ،ڈول ای کولوں لنگھ جانے آں۔۔۔۔جیکر کوئی ھمدردی کرن لگے گا تے اوہ آپوں مر جاسی کیونجے اوھدی اپنی زندگی عزاب بن جا سی اس واسطے اجیھے لوک ایڈوینچر کرن توں پرھیز ھی کر دے نیں کیونجے اوھدے کول وقت ھی نھیں—اس واسطے اوہ انھے، گونگے تے بھرے بن جاندے نیں——کچھ نہ ویکھدیاں ٹر دےرھندے نیں کہ آلے دوالے کیہ ھو رھیا اے تے نہ ھی ایہ اوھناں دا مسلا اے . امیر ملک آخر کار ساریاں عیاشیاں کرن مگروں موسیقی مصووی شاعری ،مراقبے بارے سوچن لگ پیندے نیں اس دی وجا مراقبا آخری عیاشی اے —مراقبے توں وڈی عیاشی ھو ھی نھیں سکدی تے ایہ آخری محبت دا ماملا اے۔۔۔۔۔مترا…………ایہ آخری محبت دا ماملا اے