لکھاری ..زاھد اقبال بٹ
انسان دا وجود اپنے اندر خواھشاں دے نہ مکن والے ڈھیر نوں جپھا ماری بیٹھا اوس بال وانگوں جو اپنیاں شیواں دے کھس جاون دے ڈر توں جپھا ماری رکھدا اے جیکر کوئی اوھدیاں شیواں نوں بھل کے ھتھ وی لگا دیوے تے اوھ اچن چیت پھنڈی پا دیندا اے اس عادت دے پکے پن وچ انسان اجے تائیں بدھیا اے جیویں باندر گھڑے اندروں ملی منگھ پھلی دی بھری مٹھ نھیں کھولدا کیونجے اوہ جانوں اے کہ جےھتھ کڈھن واسطے مٹھ کھولی تے مونگھ پھلی گئی اوہ منگ پھلی دی مٹھ گھڑے وچ ھی رکھے گا اس جھوٹھے دلاسے لئی کہ ایھ خزینہ اودھدے کول موجود رھسی، ورتوں وچ آوے بھاویں نہ آوے ۔انسان نے وی باندر دی ایہ عادت پلے بنھی ھوئی اے کیونجے مال متے دی ٹکور نال انا دیاں پوڑھیاں چڑھن وچ زرا آسانی ھو جاندی اے تے مزا وی آوندا اے مزے وچ شور شرابا نا ھووے جند پھکی پھکی لگ دی اے تے فیر متھا چمکانا تے ون سونے لیڑے ڈھونے پیندے نیں تے چڑھ بنیرے اتے اپنے گھڑے وچ پھسے ھتٰہ دی بڑے فخر نال لوکاں اگے شوخیاں مار مار کے پھسے ھتہ دی مکھ وکھالی کردیاں ساھواں دے ڈھیر لائی جاندا تے ایہ نکڑ تماشا ساری حیاتی لائی رکھدے نیں اوھ ایس تماشے وچوں مال متاں وی کماوندے نیں تے بندیاں نوں وی چھلد ے رھندے نیں ایہ مداریاں وانگوں تھاں تھاں اپنے مسخرے پن دے کرتب وکھاندے نیں تے نمانے لوکیں ایھدے کرتباں راھیں خش ھو کے اپناں تن من دھن وی ایھناں اگے سواہ کر چھڈدے نیں پر ایھناں مداریاں نوں احساس تک نھیں ھوندا اوہ ایس دوڑ نوں مکانا نھیں چا وھندے ،استحصال کرن دا پینڈا ایھناں لئی امرت دھارا ھوندا اے لوکاں دی بھکھ تے پیڑھ ایھناں نوں مزا کر دی اے نا شرم حیا ، مرنا تے یاد نھیں سگوں ایھناں دی کتاب وچ مرنا سرے توں نھیں ھوندا تے نا ھی دوڑ دے خاتمے دی لیک نوں تکناں چاوھندا اے اوھ بس ماڑے لوکاں نوں اپنے کرتباں راھیں آرے لائی رکھن وچ ھی اپنی بچت سمجھدے نیں اوہ ایس بھلیکھے وچوں باھر نکلنا ھی نھیںچاھندے اوہ بس ایس بند دائرے دی قید نوں اپنی آزادی سمجھ بیٹھدے نیں تے ایس کھوکھلے پن نوں اپنی طاقت سمجھدے نیں جے اچانک آخری لیک نظر وی آجاوے تے کبوتر وانگو اکھیا میٹن دی جھوٹی موٹھی کوشش ضرور کردے رھندے نیں تے اپنے دل نوں جھوٹھا دلاسا دیندے رھندے نیں کہ ایھ تے پچھاواں اے ایس کولوں ڈرن جھکن دی لوڑ نھیں تے دل وچ پک کردے نیں ایس لیک نوں پار وی نھیں کرنا تے نا ھی ایھدے ول تکناں اے جیکر ایہ لائن مداریاں نوں پار کرنی پے جاوے فیر ایھ نکے ،بال وانگوں اڑی کر کے زمین نوں جپھا مارن دی کوشش کردے نیں پر زمیں وی سیانی اے اوس پھلوان وانگوں جو جپھے وچ نھیں آوندی ۔ مترو مقناطیس دی ایھ لائن لوھے چون نوں اپنے ول کھچ دیاں منٹ نھیں لاوندی تے ایھ حیاتی مکن دی لائن ھر انسان دے کجھ قدم اگے ھتھ پھیلائے اکھاں دے اشاریاں نال بھرواں سواگت تے پیار دا بھرواں جپھا مارن لئی اڈیک رھی اے تے کیہ رھی اے میرے کولوں ڈر نہ زمین تے چکھ لئی آ تے ھن مینوں وی چکھ ۔۔۔۔۔۔
752
