نی مائے ، سانوں کھیڈن دے

لکھاری
زاھد اقبال بٹ
سجن بیلی جاندے نیں اس دنیا وچ 190 توں ودہ ریاستاں دے لوک اپنی اپنی رھتل تے وکھو وکھ ویھاراں نال جڑ کے اپنے اپنے وسیلیاں دی ورتوں کر کے حیاتی نوں اگانھ ودھا رھے نیں ۔اس زمین اتے انسان دی کھیڈ بھوں پرانی اے تےایھ کھیڈ کھیڈدیاں اجے چڑھے چاُء نھیں لتھے تے لتھنے وی نھیں چاھیدے جو اس کھیل بازی نوں سمجھ گئے اوہ تاں بنھے لگ رھے نیں ۔تے کجہ ریاستاں اجے وی پچھتاویاں دیاں پینگھاں فخر نال چھوٹ رھیاں نیں، اجیھاں ریاستاں یاں ھمیش کھواڑے تھلے ھوندیاں نیں یاں فیر اینھاں ھتھی کھواڑھ ھوندا اے
کجھ ریاستاں دی چال لوکاں وچکار میل ورتن تے اج نوں آزادی نال گزارن دا مقصد تے جتن ھوندا اے تے کجھ ریاستاں لوکاں نوں شکنجے وچ ر کھ کے اوھناں دے قد کاٹھ دا فیصلا آپوں کردیاں نیں تے پچھیوں بناں آ کڑے تے ودھے قد نوں سرے توں ای مکا چھوڑ دیاں نیں سٹے چ اجیھیاں ریاستاں دے سوجھوان تقلیدی تے سدھائے ڈنگ ٹپائو قلبوت بن کے رہ جاندے نیں ایھ آزاد ھو کے وی آزاد نھیں ھوندے ایھ گل انج وی سمجھی جا سکدی اے جیویں گاٰٰں دے گل بنھی رسی جیکر کٹ وی دتی جاءے پر فیر وی اوہ گاں پچھے ھی پھجھے گا کیونجے پیڑھیو پیڑھی گل پئی رسی دی ّعادت نوں اپنے وجود دا حصا سمجھدیاں رسی نظر ای نھیں آوندی ۔۔ ھر ریاست دے اپنے اپنے source of Inspiration متھے ھوندے نیں تے اوھدے پریت کرن دے دائقے وی وکھو وکھ ھوندے نیں ۔جنھاں ریاستاں دے مزاج دے ذائقے آذاد تے شیریں ھوون گے اونھاں قوماں دے source of Inspiration دی حد بندی نھیں ھوندیاں کیونجے اوہ ساری دنیا دے لٹریچر توں فیدا چکدیاں اگانھ ودھدے نیں پر جتھے “انسپئریشن دے رسو رسس ” دی حد بندی ھووے گی اوتھے اوسط درجے دے انسان دے بھرمار ھووے گی تے ھر اک نوں آپوں اپنی پئی ھووے گی ۔جتھے لوکیں limitless source of inspiration اپنی ذندگیاں وچ شامل کر رھے ھوون گےاوتھے اونھاں ملکاں وچ چنگے لوکاں دی بھرمار ھووے گی ۔گل سدھی اے ، قوماں دی پرورش اوسے طرحاں ھوندی اے جسطرحاں دے اوہ سبق پڑھدے نیں ۔جس سبق وچ بندیاں دی تقسیم دی گل ھووے اوتھے ا نسانیت دی تقسیم نوں کوئی نھیں روک سکدا ۔ تقسیم در تقسیم نے انساناں نوں پیسے پچھے ایھناں لا دتا کہ انساناں اتے وساہ اکا ای مکا دتا بے یقینی دی اس پھج دوڑ وچ انھے واہ بنا عمل کیتیاں Decency نوں اپنی میراُث سمجھ بیٹھے نیں .تسیں چنگی طرحاں جاندے اوہ باندر جمے بال دی ٹھل ٹکور دے طریقے کسے یونیور سٹی توں نھیں سکھدا ایھ سبق مڈھوں اپنی تر تیب وچ اگانھ ودہ رھیا اے . انساناں نے طاقت دے وجود دے معنیاں نوں کرائم دے طور استعمال کیتا تے وتکرے دی مندی کھیڈ کر کے اپنی سیھان دا ٹھپہ لا کے دوجیاں نوں نیچ سمجھ کے تے فخر نال انسانیت دا جھنڈا پھڑ کے اپنے آپ نوں سبھ توں اگے سمجھناں،.ایہ انسانیت دی خوفناک شکل اے ۔ ایھ ریاستاں طاقت نوں دنیا وچ اک مک کرن دی کھیڈ لئی ورت سکدیاں سن پر طاقت دے نشے دی پئی لت پتا نھیں کدوں ٹٹے گی…… جے اسیں ایس گل نوں ھور کھول کے رکھئےتے انساناں دے اجیھے ویھار پاروں دنیا وچ انسانی شکلاں نے لکھاں وکھو وکھ روپ دھار لے نیں ۔ تے لکھاں شکلاں دے ایھ وکھو وکھ روپ اک لڑی وچ کدی وی نھیں پروئے جا سکدے ۔