دُنیا وچ بدلائو دیاں لہراں نے انسانی دماغاں دے ہوش اُڑا دِتّے تے اَکھو اَنّھیا کر دتا اے جس کارن جھوٹ دی لمبائی وَدھ دی جا رھئَی اے تے سچ دی گہرائی گَھٹ دی جا رھئی اے ، انساناں وچ سوچن سَمجھن دِیاں صلاحیّتاں کَھانگھڑ ھوندیاں جا رھیاں نیں ،دماغاں دا کَچرا اکّھاں راہیں اُبل رھیا اے، اکھاں وچ عاجزی دی تھاں فطوراں قبضہ جما لیا اے، اَکھ تے دماغ وچ کچرا شیطان دی آنت وانگوں َودہ دا جا رھیا اے ، ؛ مَیں کَون آں ؛ تے کِیہ آں ؛ دا بَٹوارہ ھو چُکیا اے ، چُگناں ،ٹَھگناں ، پَھڑکاناں ،اُلٹا لٹکاناں ،سَتاناں ،بھڑکاناں ،پَچھتانا،صِرف میموری وچ رِہ گیا جو نشانے سَن، ٹھکانے بن گے،جو پریم سنگیت دوستامے یارانے سَن افسانے بَن گئے مَینوں تیرے مَرن دا کوِئی مَلال نئیں ،افسوس تاں ایس گل دا ھے کہ جوپریم کرنا تے سِہنا سی اوہ جزبات سِِہکدے رِہ گئے،جو پُھل خوشبوئی نال مِہکنے تے کِھڑنے سی ، پانی ہَتّھوں ِرہ گئے ،ھُن ایس بےرَُوہ قلبوت تے گُونگے سنگیت دا کِیہ کرئیے تے کیہ جَرئیے ، مترا ۔۔۔۔۔۔۔۔ گل سِدھی اے اَپنیاں تَھوڑا نُوں لوڑاں نہ سمجھی ، اَپنیاں سَوڑاں نوں کَوڑاں نہ سمجھی ، کَرودِھیاں دے وارتے دُشمن ، َویریاں دی گَھٹّیا چال نوں اپنا حال نہ سمجھی ، ہتّھے چڑھی دولت نوں اپنا ہتھیار نہ سمجھی ، دھوکا کھا کے دھوکا دینااپنا حق نہ سمجھی،ظآ ہری نظرنُُوں گِھری نظر نہ سمجھیں، ایتھے سارے سودے نقد ھی مِلدے نیں، اُدھار نہ سَمجھی
59
