لکھاری : زاھد اقبال بٹ
کُجھ لوکاں تُوں، تُسیں کیوں کُھندک کھاندے تے سڑدے بلدےرھندے ھو ، گل سدھی اے کہ دُوجا کوئی وی بندہ تہاڈی خواھش موجب ایکٹ ، ریسپانس کردا نظری نہیں آوندا ، تُسیں خاہ مخاہ کسے دُوجے نُوں سزا دیون تے ادیھڑن خاطرایہ کُڑھن پاھی گل لٹکائی پھردے جے ، اصل وچ اسیں اپنی کڑکی وچ اپنے آپ نوں پھسائی رکھناں چاھنے آں ، کسے سانوں پھٹی وچ ، کیہ ساڑھ سواھ کرنا ، اساں اپنے آپ نوں اگ لائی بیٹھے آن ، مترو………. جے تسیں سُکھی وسنا چاوہندے اوہ تاں اپنے آپ نُوں سزا دینا بند کر دیو ، کیونجے تُساں ھر چیز دے زُمہ دار ھو ، جی ہاں ، تُسیں ھو ، پر ھر چیز تسیں نھیں …….. مترا ………. ایہ گل پکی اے کہ دُوجیاں کول تھاڈی ٹھل ٹکور ( خدمت ) ، پیڑہ جرن ، تہاڈے لئی کشت کرن دا ویلا نہیں تے نہ ھی کوئی ریڈی میڈ سنت طبیب اے جو تھاڈے لئی پریت دے کُھوھ گیڑے پرجگت وچ کُجھ اُچے شملیاں والے رنگ باز بھرُوپئیے لسی تے ماڑی لوکائی نُوں دابے وچ رکھ کےصدیاں توں اپنیاں اُچیاں کندھاں تے وڈے بُوھیاں دا رُعب چاڑھ کے ایہ بے رُوح قلبوت “ماشکی ” ہر تھاں رُلدے ، ڈُھلدے .کیھندے ، ٹھگیچی کریندے نظری آوندے نیں ، ایہ انسانی وجُود دیاں پھاڑاں کرن والے مُورکھاں نوں ترکھی اکھ نال ویکھن دی لوڑ ھے جو کمال چالاکی نال عاجزی دا بھیس وٹا کے بریکنگ نیوز چلائی رکھدے نیں ، ایھناں نال لڑن پھڑن دی تھاں ، اپنے اندروں ریت تے پتھر ہٹائون دی لوڑ ھے تے فیرتساں خالی ھوسو ، مڑ پانی ظاہر ھوسی ، ہستی چ مستی ھوسی
426
