لکھاری زاھد اقبال بٹ
َ اپنے بارے جانکاری دی تَھوڑ ھووے ،جوش وچ مُردہ ھَوش ھووے ، نظر اپنی وجُود تُوں کُوہاں میل دُور ھووے۔ کُلّی نظردُوجے وجود نُوں قابو کرن لئی سِہکدی ، بِہکدی اَتےمجبورھووے ، اپنے اَصلے ، مسلے دسّن لئی پڑُکدی ، نَچدی ، ٹَپدی جِیبھ قینچی توں وی تیز ھووے ، لنگھے وَقتاں دے ، پِٹ سیاپے اتے سَاڑاں دی لمَّی لِسٹ دی اخیرھووے ، اپنیاں تَکسیراں زنجیراں دی مُورت کسے ھَور دی موجود ھووے ، عِّیاشیاں ، تَلاشیاں دے بَالے اَکلّیاں کَڈھدا رھیا اِیں ، بَھار چُکّن دی واری لئی کَنڈھ کسے ھَور دی ھووے ، گَلّاں کر دِیاں ساہ وی نھیں لیندا ، آوندیاں جاندیاں نُوں راہ نھیں دیندا ، اُڈدیاں نُوں پھائیاں ، پچھتاوا لگیاں ، لَائیاں دا ، وَپاری سیں پسند نہ پسند دی کِڑکّیاں دا ، سُن مترا تیرے کِیتے کارے تیرے وجُود دی خُوشبوئی اے ساری کھیڈ لفظی نھیں وُجودی اے ، وجُود بولدا ، ہسدا کھیڈ دا مست لہراں دا سُمندر اے ۔ مست لہراں دا سُمندر اے
573
