متی دینی آں بال آیانے نوں

لکھاری زاھد اقبال بٹ
سوچ وچاردیاں ڈونگھی گھرائیاں وی لمحاتی کشمکش دے ڈھائے چڑھدی نظر آرھی نیں حیاتی اجوکے سمے وچ کھدو بن کے رھ گئی اے۔ھر پاسے ظاھری وکھالے نوں چمن چٹن دی ریت دی جڑھ زور پھڑ رھی اے تے ھولے ھولے حیاتی دا سچا رت اصل زندگی توں بانھ چھڈا رھیااے تے سٹے وچ عالمی سماج ایس بے روح اٹکل دے حوالے ھوندا جا رھیا اے۔ کھری تے سچی گل اے کھ ایس جھوٹی سوچ وچار وٹاندرے دی” ھونی” دی ٹچکر نوں کوئی وی قبولن لئی تیار نھیں تے فیر وی ایھنوں کچھڑ کیوں چکیا اے گل سدھی اے کھ اساں سیھن دا بھار چکناں ای نھیں چاوھندے۔ فیدا چکیا بناں ٹرنا ای نھیں چاوھندے ۔اپنے متراں نال عاجزی دی کھیڈ کھیڈ ن دی تھاں بے دھیانے دی سولی نوں جپھی مارناں چاوھندے آں ۔ ان ملی اڈیکن دی کھیڈ وچوں کجھ کڈ ھناچاوھندے آں ۔ھاری بازی جتنا تے اپنے لڑ لگی کالک لوکائی توں چھپا ناں چاوھندے آں۔ناھونی نوں بدوبدی ھوون وچ بدلنا چاوھندے آں ۔آسمنی کھلری لکھاں خوشیاں دے منظر اں نوں تکن دی تھاں کبوتر وانگو اکھاں میٹناں رکھناں چاوھندے آں ۔ایھ ڈنگ ٹپائو وھار مکن دے تھاں شییطان دی ناڑ وانگوں ودھدا جا رھیااے ۔ اسیں ایس ھڑھ نوں بدوبدھی ڈک تے نھیں سکدے پر ایھدے اتے گل بات دا ٹورا ٹور تے سکنے آن جے اساں ایتھے نکی جیھی گل کرئیے کھ انسان بنا و تکرے سمندروں ڈونگھے وچاراں سمیت دنیا وچ اکھ کھولدا اے تے معصو میت دے ڈھیر خذانیاں نال ایس دھرتی تے پیر رکھدا اے تے اساں جیکرایس خزانیاں نوں موڈھیاں چک ڈھون دی عادت اپنے سر لئے تے ھر شے وچوں فیدا چکن دے تھاں دوجیاں دی ٹھل ٹکور دا سوچ لئے تے ایس دنیا اندر الیکیاں لکیراں پاڑھ تے ھتھی بنیاں گنڈھاں کھل سکدیاں نیں۔انساں وچکار وتکرے دیاں کندھاں ڈھیر ھو سکدیاں نیں۔غربت تے بھک دیاں وگدیاں نھراں حیاتی دا روپ دھار سکدیاں نیں ۔صدیاں دے ویر ھتھ جوڑی وچ بدل سکدے نیں تے لائی لگاں دے سڑک تماشے مک سکدے نیں۔ جبری محبت دے گن سکھاون والیاں تے لمھاتی سوچ وچاراں توں جان چھٹ سکدے اے جے اساں سانجھی پریم دی ڈوری نال بناں وتکرے مععومیت دے گوڈی کر ئے—————— ۔ساڈے بھانے تے مچھی سیانی اے جو چوفیرے پانی نوں سمجھے حیاتی———————–