لکھاری زاھد اقبال بٹ
ھر انسان مرن تائیں شدت نال چاوھندا اے کہ اوھدے دلو دماغ دی خواھشاں دے کارخانے مرن تائیں چلدے رھن تے تے من چاھی متھی پیداواراں دے ڈھیر ساھمنے لگدے رھن ایہ تاں من پرچاون دے حیلے بھانے نیں …. پر حدوں بے حد صدق صفا دی اڈاری دے پیترے دے ترونکیاں تے وتراں دی کھیڈ وکھری اے ایہ اڈاری خوراکاں ، پوشاکاں نال نھیں پلدی پھلدی دی ، ایھ تاں بس it creates its self دی جڑ پھڑ دی اے ایھنوں مرضی دیاں سیچوئیشناں نوں ساھمنے رکھ کے ڈھالیاں نھیں جا سکدا تے نہ ھی subconscious دا ڈھارا (گھروندا ) لفظاں دی اٹکل نال لیپ کر کے بنایا جا سکدا ۔۔۔ ایہ مسافت تاں کرودہ توں پاک اکھ تے بناں انساناں دی پاڑھ کیتیوں بنا اس کفیت دی خشبوئی اپنے آپ سماج وچ کھلردی پنگر دی رھندی اے تے لوکاں نوں ایہ احساس تک نھیں کروانا پیندا کہ اس خوشبوئی دی شدت کیہ اے ۔۔ایھدا حصار تے کفیت دا میچا میلاں فرلانگاں تے لفظاں راھیں نھیں ھوندا ایہ تاں سکی ٹھنی پھاڑ جنم کہانی اے ۔۔ایہ تاں سھنی ، کرنی ،ٹرنی باھجوں کرم جنم میلانی اے ، ایہ فکر تفکر با ھجوں سارے جگت چ پھیلی روشنائی اے ۔ ایہ نو مھینیاں دی لکن میٹی دی وار کھانی نھیں ایہ تاں صدیاں توں حدوں بے حد پینڈے دی رام کھانی اے ایھ سمندروں ڈونگھی اجئی چھال اے جھدا کوئی انت ٹھکانانھیں ۔ ایہ تاں چپ چپیتے جگت شوراں ، لوڑاں تھوڑاں سنے پھلدی “پھلدی اے ، ایہ لڑ لگے گورکھ دھندے نوں اڈا، بھلا دیندی اے ۔۔۔۔ ایھدا ست ( عرق) اک واری انساناں نوں ھلا دیندا اے سارے جگت وچ لائییاں لیکاں مکا چھوڑ دا اے ۔۔۔ مترا۔۔۔ سارے جگت وچ لائییاں لیکاں مکا چھوڑ دا اے
970
