ویہڑہ

میں اج جتھے کھلوتا ہاں اوہ کدے میرا ٹھکانہ سی
مینوں اپنی اکھیاں تے وساہ نئیں ہورہیا سی
ورھیاں پہلاں میں ایتھے رڑدا رڑدا چلن لگ پیا سی
دروازے توں اندر وڑدے ایہہ کھلا ویہڑہ سی
جیہدے کھبے امرود دا رکھ تے اوس دے نال
جیویں نکے بہن بھائی وانگ اوس دے آدر وچ کھلوتے
موتیے تے رات دی رانی دے بوٹے
اوہ ہر آن والے پروہنے نوں جیویں جی آیاں آکھ دے
اٹاں دے ایس ویہڑے وچ مٹی اندر کھلوتے
ایہہ تنوں جاندار بوٹیاں دی ہوند چنگی لگدی
ایہناں اتے چڑی تے لالی آکے بہہ جانا
جیویں حیاتی دا بھرواں احساس دوانا

اوہناں نوں ہتھ وچ لین دی سدھر تے شوق
کدھے اچھل کے اوہناں پھڑن دے جتن
ایہہ سبھ ہن وی تے اوہدوں وی بے معنی بے مقصد جیا لگدا
جے کدے سوچیا تاں جیویں اندروں اک آواز آندی
قدرت نے سانوں کسے انجان تعلق وچ جوڑ رکھیا اے
میں اوہدوں وی خیالاں وچ ایس سوال دا جواب لبھدا
ساڈا اینہاں پنچھیاں نال کیہ رشتہ اے
ایہہ کیوں اپنائیت نال ساڈے ویہڑے وچ آبہندے نیں
کیہ ایہہ وی دوجیاں وانگ ساڈے پروہنے نیں
کیہو جئی محبت سی، جیہڑی اوہناں نوں کھچ لیاندی سی
کجھ تے سی جدوں ایہہ نہ آندے تاں اک اڈیک لگ جاندی
میرا معصوم سوال بڈھرے ویلے وی اوتھے ای اے
مینوں اوہ دیہاڑ وی چیتے وے
جد اک زخمی چڑی ویہڑے وچ آکے ڈگی
کدے سوچیا نئیں سی اوس نوں کول توں ویکھاں گا
میں اپنی ماں نوں جاکے اوس دی ببتا سنائی
اوس دے زخماں تے ملم رکھیا تے تپکا تپکا پانی دتا
اوہ کجھ چر ایویں بے سدھ رہی
میں ماں دے ہتھاں وچ اوس نوں ویکھ رہیا ساں
اوس دی اکھاں وچ ساڈی لئی اک شکر سی
فیر اوس اپنے پر ہلائے تے ہمت جوڑ اڑان بھرلئی
میری نگاہاں اک چرتیکر اوس نوں لبھدی رہیاں
اماں آکھیا اوہ اک پروہنا سی کجھ گھڑیاں دا
رب اوس نوں ساڈے گھر اینے کو چرلئی گھلیا
سانوں اجیہے انجان پروہنیاں دی
ساری حیاتی اڈیک کیوں لگی رہندی اے

منڈیر اتےبیٹھا کاں جد وی کائیں کائیں کردا
میری دادی آکھ دی کوئی پروہناآن والا اے
فیر جیویں گل سچ ہوندی تے کوئی آندا اے
فیر دماغ ایس سوال اتے کم شروع کردیندا اے
ایس نوں کس پیامر بناکے ساڈے کول گھلیا اے
کیہ دوجے پکھیرو دا آنا وی کسے آون دا سندیسہ اے
وڈیاں توں سن دے آئے آں ایہناں دے بارے
ایہہ کجھ نہ کجھ اپنے نال لیاندے نیں
کوئی چنگی خبر، کوئی رزق،کوئی چنگے دناں دا وساہ
اوہ کجھ نہ کجھ اپنے نال لے کے آندے نیں
میں اج اینے ورھیاں مگروں ایس ویہڑے وچ آیا ہاں
ایتھے ہن اوہ رکھ نئیں اے ناں اوس دے بیلی بوٹے
ایتھے ہن اک علی شان گھر بن گیا اے
جیہدے وچ کسے بوٹے یا رکھ لئی کوئی تھان نئیں
جتھے کوئی پکھیرو آکے کجھ چر لئی ساہ لے سکے
ایتھوں دے سبھ وڈے تے نکے وسنیک
کسے انجان پروہنے تے اوس نال رشتے توں وی انجان نیں
اوہناں نوں پتہ نئیں کہ کدے کوئی اجیہا تعلق وی ہوندا سی
اوہناں نوں دسن والے وی اینہاں رشتیاں توں واقف نئیں رہے
سانوں محبتاں دے جذبیاں نوں ہن لبھ کے لیانا ہووے گا
ہاں پہلاں اک بوٹا اک رکھ لگانا ہووے گا
کسے پنچھی دا بسیرا وی بنانا ہووے گا
ایہہ رشتہ بے مول اے مگر سانوں کن وچ کجھ آکھ دا اے
اک دوجے دا خیال رکھو
کسے نوں دکھ وچ کلیاں نہ چھڈو
اوہ نکے ہوندے دا ویہڑا سانوں فیر آباد کرنا ہووے گا
نئیں تاں اسیں آون والی نسلاں نوں
محبت دا ان مول سبق نہ سکھا سکاں گے