طاعون ۔لکھاری، محمد شجاع الدین

ڈھڈھ دی بھکھ انسان نوں خودکشی ورگے حرام کم اتے مجبور کر دیندی اے لیکن رفاقت علی شہید دی بہادری نوں سلام جیہڑا چار مہینیاں تیک تنخواہ نہ ملن باوجود خودکشی ول دھیان نہ کیتا۔ اخیر قدرت نوں ترس آگیا۔ داتا دربار دے باہر دھماکہ ہویا تے اوہ جان دی بازی ہار گیا۔ رفاقت علی سرکاری ملازم نئیں سی ایس لئے سرکار ولوں مالی مدد ملن دی آس وی گھٹ اے۔ اوہ اک نجی کمپنی دا گارڈ سی اوہناں توں وی اوہدے گھر والیاں نوں کجھ نئیں ملے گا کیوں جے رفاقت علی ورگے ضرورت منداں دا خون نچوڑ کے لکھاں کروڑاں کمان والے کمپنی مالکان آپ نوں ہمیش دیوالیہ آکھدے نیں۔ ٹی وی اتے چلن والی رپورٹ مگروں ڈھیر لوکاں رفاقت علی شہید دی بیوہ تے اوس دے تن نمانے بالاں دا سہارا بنن دی آس کرائی اے۔ ایس توں معلوم ہویا پئی دنیا توں نیکی ہالے ٹر نئیں گئی ہاں اک گل اے ایہہ ویکھن لئی اک بم دھماکے وچ جان توں ہتھ دھون دا حوصلہ چاہیدا اے۔
مرن مگروں دوجے جہاں وچ رب دی قدرت ویکھن والے رفاقت علی نوں ایہہ کنی پادیئے پئی حق حلال دی تنخواہ توں محروم ۔۔ بیوی دی لوڑاں پوری نہ کرن اتے شرمندہ تے نکی بالڑیاں دی سدھراں اتے کوئی نہ کوئی بہانہ بناون والا روز مردا روز جیندا، اوہ کلا نئیں سی، ہزاراں لکھاں اجیہے بے بس ہالے وی تنخواہواں ملن دی اڈیک وچ کیلنڈر دی تریخاں ویکھدے رہندے نیں۔ پہلا مہینہ گزر گیا ۔۔ دوجا وی مُک گیا، تیجا مہینہ چڑھ گیا۔ چوتھے مہینے وی تنخواہ نئیں آئی۔ پنجواں لگ گیا۔ گھر دیاں لوڑاں پوری نہ ہوون دے باوجود مشقت فیر وی جاری اے۔ کیوں جے تنخواہ ملن دی آس ہالے ٹوٹی نئیں۔۔۔ خودکشی حرام اے ہاں ایمان ہالے پکا اے۔۔ ہاں بچ رہن والے بے تنخواہواں والیاں لئے وی کوئی دھماکا ہوجائے تاں ونڈ دی ایس ضرب دے بھنبل بھوسے وچ پھسی جان جاوے تے جاوے پچھے والیاں دا کجھ تاں بھلا ہوجاوے۔ سرکار یا نجی کمپنی مالکان بھلے کجھ نہ دین گے ہاں خوف خدا کھان والے بہت نیں۔۔
کالی موت یعنی طاعون نے 14 ویں صدی وچ موت دے پنجے گاڑھ دتے سن۔ جان لین والے روگ نیں یورپ ایشیا چین روس ہندوستان مشرق وسطی کل عالم وچ تباہی مچا دتی سی۔ تریخ دی کتاباں گواہی دیندیاں نیں، کہ گھٹوں گھٹ 7 کروڑ 50 لکھ انسان موت دے مونہہ وچ ٹرگئے۔ ایہہ روگ چوہے نما تیز دانداں والے جانور دے وڈن نال پھیلدی تے فیر نئیں رکدی۔ ایہدے وچ درد بوہوں زیادہ ہوندا اے، بندے دیاں چیکاں نکل جاندیاں نیں۔ کجھ چیکاں مار مار مرجاندے کجھ۔ چپ چپیتے لنگھ جاندے نیں۔ تریخ دسدی اے پئی اوس زمانے حفاظتی کارروائی دے طور تے دوا دارو نال کتے بلیاں نوں مارنا تے منگن والے فقیراں نوں مکانا لازمی قرار دتا سی۔ 18 ویں صدی وچ سیاہ موت یعنی طاعون مکمل طوراتے مُک گیا سی، ہاں ایہہ وبا نئیں مک سکی۔ ایہدی تباہیاں ہالے تائیں اج دے جدید دور وچ جاری نیں۔
چار چار مہینے دی تنخواہ توں محروم ۔۔۔ اج نئیں تاں کل پیسے مل ای جاون گے دی آس لائے۔۔۔۔ جبری مشقت دا شکار نوکری پیشہ لوکاں وچ کیہ طاعون دے روگ دے آثار نئیں پائے جاندے ؟ کمپنی بہادر دے ہوندے سوندیاں دی کھلی عیاشیاں ویکھ کے اینہاں دے سراں وچ پیڑ نئیں اٹھدی کیہ۔ دن رات دی بیگارکرن نال اوہناں دے لک دوہرے نئیں ہوجاندے۔۔ معصوم بالاں دی سدھراں اتے اوہناں دے دل لہو دے اتھرو نئیں روندے؟ ہر پیو دے اندروں چیکاں وی نکلدیاں نیں، اوہ وچارا اپنی مردانگی بچاون دے چکر وچ اینہاں چیکاں نوں اپنے سینے وچ دبائی رکھدا اے۔ اپنے بالاں دا ہیرو اے، جیہدا کم کدے پریشان نئیں ہوناں سگوں بالاں دی خواہشاں پوری کرنا اے۔ اوس ہیرو نوں مالکان دے پیسے دی لالچ نیں زیرو بنادتا اے۔ ایہہ 21 ویں صدی اے ۔۔ کتے بلیاں اپنی طبی موت مرن گئیاں پر تنخواہاں توں محروم ملازم نوں مانگت بنابنا کے ماریا جارہیا اے۔ کئی اک ایڑ اڈیاں رگڑدے مر گئے کجھ سفید پوشی دا بھرم رکھدے چپ چپیتے لنگھ جانا،لیکن جد تیکر پیسے دے بچاری زندہ رہن گے طاعون دی وبا ختم نئیں ہووے گی ۔۔۔۔