اَخّآں۔۔۔۔۔

لکھاری
عبدالکریم قادری
رابرٹ اج پندراں سال بعد دوبارہ پاکستان آیا تہ اسلام آباد ائیرپورٹ لتھا۔ رابرٹ جدوں پندراں سال پہلے پاکستان آیا سا تہ اوہ مری وی گیا سا، جتھے اس نی ملاقات ماسٹر نثار اوراں نال ہوئی سی۔ ماسٹر نثار اور مری نے اک گراں وچ سکول ٹیچر سے تہ انگریزی نے ماسٹر سے۔ رابرٹ وی شکر کیتا سا کہ اس کی کوئی بندہ لبھا جیہڑا اس نال انگریزی وچ گل بات کری سکنا۔ اس طرح رابرٹ نی تے ماسٹر نثار اوراں نی خوب بنی تہ دوستی وی ہوئی گئی۔ تہ رابرٹ پوٹھواری زبان وی سکھنا رہیا۔ ماسٹر نثار اوراں رابرٹ کی گراں وی کھڑیا جتھے رابرٹ انہاں نے گھر وی رہیا سا۔ اج رابرٹ اپنے دوست کی ملن پندراں سالاں بعد آیا، اوہ وی بغیر کسی اطلاع توں کیاں جے او ماسٹر اوراں کی سرپرائز دینا چاہنا سا کہ سیدھا ماسٹر اوراں نے گھر گچھی تہ اناں کی حیران کری چھوڑساں۔
رابرٹ اسلام آبادوں مری روانہ ہوئیا۔ مری بازار وچ پہنچیا تہ بُوں تبدیلی ہوئی گئی سی، پندراں سال پہلے تہ ہُن وچ بڑا فرق سا۔ خیر، اس اندازہ لایا کہ اے سڑک ماسٹر اوراں نے گراں در جلنی۔ اس اک بندے کولوں پچھیا کہ اے فلاں گراں اے آلی سڑک جلنی؟ بندے جواب دتہ ‘‘اَخّآں’’، رابرٹ گڈی کیتی تے تہ روانہ ہوئی گیا۔ اگے جتھے تک پکی سڑک سی، اتھے تک گڈی وچ گیا تہ ڈرائیور کولوں انگلی ناں اشارہ کری تہ پچھیا کہ اوہ ای اے ناں فلاں گراں؟ ڈرائیور جواب دتہ ‘‘اخّآں’’۔ رابرٹ اوتھوں پیدل ٹُری پیا، روڈ سوں ماسٹر اوراں نے گراں ناں وی کافی پینڈہ سا۔ رابرٹ وی ٹاواں ٹاواں چلن لگی پیا۔ راہ وچ اس کی اک باوا اور نظر آئے جیہڑے کھوتی اوپر مٹی لدی تے اشنے پے سے، رابرٹ آخیا انہاں کولوں پچھی کناں اے نہ وے کہ غلط جلنا ریہاں۔ رابرٹ باوے اوراں کولوں پچھیا، ماسٹر نثار اوراں نے گراں اے ای راہ جلنا؟ باوے اوراں آخیا، ‘‘اخّآں’’، رابرٹ اگے لنگھی گیا۔ اگے دو راستے سے، رابرٹ کی سمجھ نی لگی کہ کیہڑے راستے اپر جلناں، اس اندازہ لایا کہ اے راہ گشناں، برحال اس آخیا پچھی کناں تہ بہتر اے، اتھے دو جاکت ڈنگر پے چرانے سے، رابرٹ جاکتے کولوں پچھیا کہ ماسٹر نثار اوراں نے گراں اے آلا راہ گشنا ناں؟ جاکتے آخیا، ‘‘اخّآں’’، رابرٹ ٹُری پیا تہ اگے جلی تہ گراں وچ پہنچی گیا۔ اک مائی اور سرے اپر کھاری چائی وی جلنے سے، انہاں کولوں پچھیا گیا کہ فلاں گراں اے ای اے جی؟ انہاں آخیا، ‘‘اخّآں’’، آبادی بڑھی گئی سی، بوں گھٓر نویں بنی گئے سے البتہ رابرٹ اپنے اندازے نال پرانے راہ یاد کری تے جلنا ریہا۔ اگے اک دوکان سی، رابرٹ پچھیا کہ جناب، ماسٹر نثار اوراسے گراں ای رہنے ناں؟ دکاندارے آخیا، ‘‘اخّآں’’۔
رابرٹ ہن ماسٹر اوراں نے گھٓر کول پہنچی گیا سا تہ گھر سامنے نظر وی اشنا پیا سا لیکن اگے پچھے اور وی گھٓر بنی گئے سے، رابرٹ آخیا کہ کنفرم کری تہ اکے گھٓر گشنے آں تہ ماسٹر اوراں کی سرپرائز دینے یاں۔ اس اک بندے کولوں پچھیا کہ او آلہ گھٓر ماسٹر نثار اوراں نے اے ناں؟ اس جواب دیتا۔ ‘‘جی ہاں! جناب’’۔ رابرٹ بڑا خوش ہوئیا تہ اس بندے کی آخیا کہ جناب میکی جتنے وی بندے لبھے تہ میں اناں کولوں راہ پچھیا تہ انہاں وچوں ہر بندے جواب دیتا ‘‘اخّآں’’ جبکہ تساں بڑے مہذب انداز نال آخیا کہ ‘جی ہاں! جناب’، اس ناں مطلب اے آ کہ تساں اس علاقے وچ بوں مہذب تے تعلیم یافتہ یو۔ کیاں جی، میں صحیح اندازہ لایا ناں؟ بندے جواب دیتا۔ ‘‘اخّآں’’