لکھاری زاھد اقبال بٹ
گھگھٹ بھانہ اے دوجیاں نوں چوراچوری تکن دا تے اپنے متھے لگیاں لیکاں چھپاون دا ، گھگھٹ لت اے چھپ کے وار کرن دی ، ایہ گھگھٹ صرف شکار تے شکاری وچکار کھوٹ کپٹ اے، ایھ نرا آس امید کٹھرا اے ، جتھے جھاتیاں مارن اتے وی پہرا اے ۔ گھگھٹ ھنکار وی اے چالو ویھار دی ، جنھوں چاکری وی نظری آوندی طعنے ماردی ، گھگھٹ پاھی اے شکار دبوچن دی ، ایہ ٹچکر اے گھنیاں ریجھاں توڑہ نبھاون دی ، ایہ موقع اے ہجر تاپ دی ٹھار مکاون دا، تے اذلاں توں جمع جھاکے گلوں لاہن دا .گھگھٹ میسا اے د ڑہ وٹ کے بے صبریاں نوں سبق سکھاون دا تے ہتھی سانبھیاں ریجھاں رج ھنڈاون دا، گھگھٹ سنگیت اے کچیاں تنداں دا ،رشتا ای کچیاں گنڈھاں دا ، مڑ خلقت سیناں پٹ پٹ آکھے کدی بھلا نہ ھویا ایتھے سعادت منداں دا ، مڑ چارہ کرئیے گھگٹ نوں مگروہ لاہن دا ، پیڑھیو پیڑھی چڑھی کچی پرت مکاون دا ۔۔۔۔۔۔ آ فیر سورج ول اپنا ھتھ ودھائیے ، تک تک وارے جائیے ۔۔۔تک تک وارے جائیے۔۔
1,134
لکھت نثر گھٹ تے شاعری زیادہ اے، بہت مزہ آیا پڑھ کہ، جیوندے رہو بٹ جی