لکھاری زاھد اقبال بٹ
انسان آپس وچ لڑن پھڑن لئی پیدا ھوندے نیں ،کھاون ،پیوون ، سوون تے بنکاں وچ مال متا جوڑن مگروں مر جاندے نیں۔ ایھ گل وی سچ ھے کہ اسیں دنیا نوں اپنی اکھ نال ویکھن دے عادی آں تے بدوبدی دوجیاں نوں ویکھن دی ترغیب تے ترکیب دینے آں . ھر مصیبت دا حل اپنے فکس ٹوٹکیاں نال ڈھٹائی راھیں کڈھنے آں ۔ ایہ گل سیانیاں دی سمجھ توں اوھلے ھے کہ حیاتی نوں جیویں تسیں ویکھدے اوہ دوجاں اوس طرحاں نھیں ویکھدا ، جیویں تسیں یقین کردے او ھ دوجا اوس طرحاں دا یقین نھیں کردا ۔ ھر اک دا نظریا ، پینڈا ، راہ وکھووکھ تے اپنا اپنا سچ اے۔ ایس کل عالم نے صدیاں توں انساناں نوں مارن ّ واسطے کروڑاں عرباں روپےخرچ کیتے تے ھن تائیں خرچ کر رھیا اے پر اجے وی کل عالم دی سوچ دے پینترے لکھاں سال پرانے نیں بس ماڑا ماسا جئیا بدلاء آیا اے کہ ” انساناں نوں کیویں مارنا اے تے کد مارنا اے ” کد مارنا اے. پھورا (تھوڑا)جنیا سمجھ آوندا اے پر ” کیویں مارنا اے ” وچوں ھر ویلے نفرت تے کرودہ دی بوء آوندی اے ۔ اجوکے سمے وچ کل عالم وچ پیل ،دوج ،تیج کیتیاں بنا لکھاں لوک اس دنیا توں چلانا کر گئے ،نہ کسے ھنکاریاں تے نہ کسےللکاریا ، نہ بھادری دے تمغے تے نہ ھی قومی نغمے ، نہ عام نہ خاص سب دے اکو ھی دام، نہ کوئی لڑیا ، بھڑیا ساریاں ترتیباں ،ترکیباں ناکام ، نہ مرن مران مگروں تقریباں سجیاں ، نہ لئوڈ سپیکراں اتے واجاں گجیا ں، نہ کفن دفن دیاں ریتاں ، نہ رل شکلاں ویکھیاں میتاں (دوست، سجن) ، نہ سجناں دے ھنجواں دیاں لڑیاں رڑیاں، نہ ماتم سوگ دیاں منڈلیاں ٹھلیاں ۔۔۔۔مترا ۔۔۔۔اجوکے سمے ایس لڑائی دی دکھ ای وکھری اے ، ایھ لڑائی نھیں انساناں نوں مارن دی تے نہ ھی سوچ سی مانواں دیےگھر اجاڑن دی ،تے نہ ای موقع لبھنا سی قصے کھانیاں گھڑن دا ،کیونجے ساھمنے اکھاں کڈھن والا کوئی کردار نھیں ، ایھدی سوچ نھیں سی لھو دے کھوہ گیڑن دی،کیونجےساھمنے کوئی گھبرو جوان نھیں سی ۔ نہ ایس ہلہ بولیا نہ للکاریاں کیونجے ایھدے ساھمنے دشمن دی للکار نھیں سی ۔نہ ایس موقع لبھیا نہ ایس چھپ کے وار کیتا ،کیونجے ساھمنے کوئی گھوڑ سوار نھیں سی ۔۔۔۔۔۔۔۔ مترا۔۔۔۔۔ گل سن دھیان نال میری ۔۔۔ ۔ کوئی ھے مسیحا جو ایھدے ٹٹدے ساھواں نوں جوڑے ، ڈگدے ، کردے ( گرتے) پتراں نوں رکھاں نال جوڑے ۔ کوئی ھےجو ہچکولے کھاندیاں زندگیاں نوں شھد چٹائے ، مڑ توں انساناں نوں زندگی دا مزا چکھائے کوئی نواں سبق سکھائے ، کوئی ھے جو لڑکھڑاندے ساھواں نوں موڑہ لیاوے ، بال کھڈاندیاں گودیاں وچ میلا ( رونق)چا لا ئے ۔۔۔ مترا ۔۔۔۔ سچ پچھے تے…. ھن اک نھیں، لکھاں قسمت دا لکھیا ھارے نی ، بوجھے(جیب) بھرے کروڑاں روپئیاں نال فیر وی زندگی توں ھارے نی ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
758
