صدقے ونجاں اوھناں راھاں توں

لکھاری
زاھد اقبال بٹ
خود نال پیار نہ کرن دی چال نیں انساناں نوں اپنے آپ توں دور کر دتا جتھے اوہ اپنے آپ نال وچھڑیا اوتھے دوجیاں نال وی ڈنگ ٹپاو محبت اٹکلاں راھیں ٹور دا رھیا اے۔ محبت دے اس وچھوڑے دی کھجل خواری نوں اجے تائیں سیھ رھیا اے سٹے وچ انسان کمزور محبت دے پلڑے چ رھ کے ، محبت دی اچی اڈاری دیاں رمز اں نوں جانن توں نکھند ای رھیا۔لکھاں ورھیاں توں موجود انسان نےمحبت دے لا محدود معنیاں نوں محدود کر چھڈیا اے۔ جے سچی پچھو محبت تے دماغ دا ٹھار اے، ھتھے چڑھی تتلی دا شکار نھیں ، محبت تاں کھلری خوشبوئی اے ،تھاڈے حرص تے پھڑاس کڈھن دا شاھکار نھیں۔ًمحبت انسانیت دا جنون اے ،چن چن کے شکاراں نوں قتل کرن دا وپار نھیں تے نہ ھی ایھ تیری پھلی محبت دی وار اے ،ایھ تے کسے دے ڈھائے چڑھے تیرے ھارمونز دی ھار اے، توں بھاویں لکھ دلیلاں دے دے تھکیں، ایہ تاں تیری چال اے، وچوں کجھ نہ کجھ کڈھن دی خار اے ۔توں بھاویں آکھدا رھو کہ محبت انھی ھوندی اے پر مترا۔۔۔۔۔ایھ تے کسے وی وڈے انقلاب توں گھٹ نھیں ھوندی ایھدے سارے در کھلے نیں ایہ تاں شعور دیاں ساریاں کھلیاں اکھاں سمیت خوف بنا تیرے آلےدوالے پیلاں پا رھی ھوندی اے ایہ تے بھار وانگوں تھانوں مست کر رھی ھوندی اے. محبت دے رنگ نہ گنیں جا سکدے نیں تے نہ ای قید ، ایھدے وچ تےبس اپنے آپ نوں ھی رنگیاں جا سکدا اے ۔اداکاری والی کھوکھلی محبت دا رنگ اصلی زندگی اتے چڑھدا ای نھیں ،محبت دی ایہ رنگائی جرآت والی مسافت اے ، محبت ھتھ آئی شے ونڈن تے پلا خالی کرن دی کھیڈ اے ۔ایھ تے شھد دی مکھی وانگوں بناں طیہ کیتیاں رستے دی اوہ اڈاری اے جو ھمیش اس کھوج چ رھندی اے کہ اصل دائقے دی کھیڈ کتھے لکی اے تے محبت دے ذائقیاں نوں اوہ ھی لبھ سکدا اے جو ٹرنا، پھڑنا تے لبھنا جاندا ھووے .محبت لامتناھی کفیات وچ رھن دا ناں اے ، پکھو پشو تے ھسدے کھیڈدے رکھ تھاڈے نال پریت کھیڈ کھیڈن وچ جتے نیں اس پریت دی رمز دی جانکاری اوہ ھی جاندا اے جو اس پریت چ رجھیا اے…. مترو… ھر شے نال محبت کری جاو فیر امن سکھ چین تھاڈے سماج دا حصا بندا جائے گا ،محبت آزاد تے کسے دی باندی نھیں تے نہ ھی جنگی جنون دی پیداوار اے……..مترا……. میں تے بس اکو گل جاننا کہ محبت دے انگ وچ جنگ نھیں ،جان بجھ کے جنگ چھیڑنا انسانیت نال کوئی سنگ نھیں ۔۔۔۔۔