لکھت :نعمان یاور
“بابا اوہ ہوندا اے جیہڑا دوجے انسان لئی اسانیاں پیدا کردا اے، تہاڈے ذھن وچ ہووے گا کہ بابا اک وڈافقیر اے۔ اوس کوئی سبز چولا پایا،گل منکے ،ہتھ چھانٹا تے اکھاں وچ لال سرمہ لاکے پوری جوبن وچ بیٹھیا ہووے ۔
دوجے پاسے تھری پیس سوٹ پاکے لال ٹائی ،کوٹ اتے سونے داپن لائے، وڈے پدھر دا باباوی ہوندا اے۔ ایہدے وچ جنس دی قید نئیں، اوہ زنانی وی ہوسکدی اے۔کوئی جوان تے بڈھرا وی باباہوسکدا اے۔ اینہاں وچوں کجھ اک وار اسانی پیدا کرن دا کم کردے یاں فیر مستقل ایہوں کم کردے نیں۔ اسیں اجیہے بابیاں دا وڈا آدر کرنے آں”۔
جے اسیں اپنی حیاتی ویکھئیے تے اپنے سجے کھبے نگاہ پائیے،سانوں اجیہے لوک اسانی نال لبھ جاون گے۔ جیہڑے دوجیاں دی انگل پھڑ ن مگروں اوہناں نوں راہ وکھاندے تے زندگی دے اوکھے پینڈے پورے کرن دے سوکھے طریقے دسدے نیں۔
نکے ہوندیاں ناناجی کجھ اجیہی گلاں دسدے کیوں جے اوہ تقسیم توں پہلاں دا دور ویکھ چکے سن، اوہناں دے قصے کہانیاں وچ ہندو تے سکھاں دا ذکر وی ہوندا سی۔ ناناجی حکمت دے راز کھولے تے انسانی وسیلے نوں سانجھے تعاون لئی ورتن بارے دسیا۔
اوہ لوک کسے قسم دے فرق توں اچے ہوندے سن،نہ کوئی اختلاف ہوندا سی ، مذہب ، رنگ نسل تے فرقے دی تمیز اک دوجے دے نیڑے آون وچ اڑیکا نئیں پیندی سی۔
نانا جی کہندے زندگی نوں ہمیش دوجے دی نگاہاں توں ویکھناچاہیدا اے، ذات توں باہر دکھ تے تکلیف نوں پرکھن وچ اسانی ہوندی اے، سانوں دوجیاں دی ساہتا کرکے خوشی ملے گی، اوہ آپ لئی کجھ کرن توں کدھرے ودھ ہووے گی۔
ناناجی اک وار کسے بزرگ نال اپنی گل بات بارے دسدیاں ہس پئے، کہن لگے میں اوہناں نوں بلایا، اوہ بزرگو میری گل سنو، اوہناں آکھیا تینوں گل کرن دی تمیز نئیں، میں فیر آکھیا اوہ بزرگو کیہ ہوگیا،فیر غصے وچ بولے ،اوہ دا کیہ مطلب اے۔
مینوں احساس ہویا اوہناں دا آدر کرناچاہندا ساں، اکھر کجھ ہور ورتے جیہدے پاروں اوہ ناراض ہوئے۔ سانوں اپنے مونہہ توں نکلے اکھراں اتے وی دھیان کرنا چاہیدا اے۔
زندگی وچ بے شمار راز دسن والیاں نال بیٹھکاں ہوئیاں، میڈیا وچ کئی درویش ملے، کجھ بڈھرے کئی جوان ٹکرے۔
ایہہ اوہ دور ہوندا اے کسے دے گل چنگی نئیں لگدی، کجھ ہتھ پھڑن والے بنا محسوس کیتے اپنا کم کرجاندے نیں۔
ویکھن وچ آیا کہ انسان نال محبت کرن والا دل ہووے، اوہدا تعلق کسے مذہب ، سوچ یا گروہ نال ہووے، تہاڈے لئی اسانیاں ،سوکھتاں لبھدا رہوے گا۔ اوس نوں رب ایسے مشن اتے گھلیا ہوندا اے، اوہ کوئی بال، زنانی، جوان یا بزرگ وی ہوسکدا اے، امیر، تنخواہ دار، دکاندار، ملازم، ریڑھی والا، مزدور وی ہوسکدا اے۔
انسانی رابطے ہن انٹرنیٹ، سوشل میڈیا اتے ہوون لگے نیں، ہن کون آمنے سامنے ملداے، فون، ٹی وی یاں انٹرنیٹ اتے دوجے دے احساسات دا اندازہ نئیں لگایا جاسکدا اے۔
آپس وچ ملن والے دکھ سکھ نوں وی محسوس کرلیندے نیں۔ دوجے دی مدد کردے نیں، اسانیاں پیدا کردے، اوہناں دی ٹینشن، پریشانی وی اپنے اندر کٹھی کرلیندے نیں۔
اج غلطیاں تے عیب کڈھن والے بوہت ملن گے، لیکن ایس نوں ٹھیک کرن یا خامیاں توں نگاہ ہٹان والیاں نال وی وا پووے گا۔
ایہہ کوئی غائبانہ امداد نئیں ہوندی سگوں ساڈے آل دوال ای موجود ہوندے نیں، ایہہ صرف گل دسدے، عمل کردے، تے ساڈا کم ہوجاندا اے۔دھیان دین تاں معلوم ہوندا اے ،ایہہ سب کیویں ہویا۔
بہانویں ساڈا سماج پیراں، فقیراں، گدی نشیناں، پہنچے بزرگاں تے پنڈاں وچ سوٹا پھڑے بابیاں نال بھریا پیا اے، ضروری نئیں ایہہ اوہ بابے ہون جنہاں دی اسیں گل کررہے آں، محبت کرن والے بے غرض، اندروں صاف انسان ہوندے نیں۔ ایہہ اپنی ذات نئیں نری دوجیاں دی فکر کردے نیں۔
قدرت نے اینہاں سماج نوں سہارا دین دی ذمہ داری دتی ہوندی اے، جو کجھ وی کردے نیں، اپنی ڈیوٹی جان کے ، ایہہ کدے گواچدے نئیں، لبھنا وی نئیں پیندا، ایہہ تہانوں کسے موڑ اتے کدھرے وی مل جاندے نیں۔
صرف اپنے اندر اک نیت ہونی چاہیدی اے کہ اسیں وی کجھ چنگا کرنا اے،کسے نوں نقصان نئیں پہچانا، فیر دیکھو کوئی نہ کوئی مدد لئی حاضر۔
بابے سماج وچ بہتری دے سبب تلاش کرن وچ تعاون کردے نیں، دوجیاں نوں تکلیف مکاون دے طریقے دسدے نیں۔ اصلوں ایہہ بابے انساناں دی بھلائی لئی دنیا وچ آوندے نیں۔ اوہ عبدالستار ایدھی، جسٹس کارنیلس، عاصمہ جہانگیر، نثار عثمانی، یا حسین نقی ہوون، حسین نقی ہوراں اپنی حیاتی انسانی حقاں دی جانکاری دوان تے اوہناں لئی جدوجہد کرن وچ لنگھا دتی۔ کدے ذات نوں اگے نئیاں لیاندا، لالچ نیڑے وی نہ لنگھی، ہمیش دوجے دے بھلے لئی سوچیا تے دسیا۔ پترکاری وچ سچ تے درست لکھن اتے زور دتا، اوہناں دا آکھنا اے پئی اسیں لوکاں نوں سچی گل دی جانکاری دے کے اوہناں دے مدد کردے آں۔ غلط راہ دسنا کسے نوں کراہے پانا اے، ایہہ پتر کار دا کم نئیں۔
سانوں اجیہے بابے ہن گھٹ لبھدے نیں، جے من تاں اوہناں نوں ویکھنا چاہیدا اے، اوہناں دے عمل اتے چلنا چاہیدا اے، تے نال ای سماج دی سوچ نوں بند راہواں اتے چلن توں روکنا ہووے گا، اگے داسفر وی ایہہ بابے دسدے رہن گے۔
941
