لکھاری
زاھداقبال بٹ
لوکاں کولوں ڈرن دا کوئی جواز نھیں ھر کوئی اپنی راء دا غلام اے ۔زندگی چ جس شے دی اھمیت اے اوہ ھے تھاڈی اپنے بارے کیہ رائے اے بس۔جے بندہ اپنے وجود دی کھیڈ چ خش اے تے دوجیاں توں بے نیاز ھوکے اوھناں دی رائے نہ مندیاں اگانھ ودھناں چاھیدا اے تے ایھ اوھدی مرضی اے کیونجے دوجے دی رائے نری کوڑ ہ وی ھو سکدی اے ، چنگی تے مانن جوگ وی ھو سکدی اے .یاں فیر ڈکا لاون والیاں لیکاں وی ھو سکدیاں نیں جو جماندروں ساڈے متھے لگیاں نیں. ساڈا جیون کھچیاں لکیراں دی حدبندیاں دے گیڑے وچ آیا ھویا اے جتھے متھے لگیاں لیکاں دا ھڑہ آیا ھویا اے تے اوپاء دی کوئی شکل نظری نھیں آوندی..میں گل کر رھیاں ساں لیکاں دی، جیویں قسمت دے ماریاں دیاں لیکاں ،زورآوراں دیاں من پسند لیکاں ، بھک ھیٹھاں رھن تے سھن والیاں دیاں لیکاں ، انساناں وچکار مرتبے دیاں لیکاں ،خصماں کھانیاں لئی سنگسار دیاں لیکاں.. اسیں عام طور ایھ سمجھنے آں کہ اسیں سارے مھزب جگت چ جی رے آن پر اسیں سارے مھزب نھیں آں کیونجے زورآوراں ساھمنے نہ بوھے نہ باریاں ،کوئی نھیں ڈک سکیا ایھناں دیاں فنکاریاں، ھر تھاں اینھاں دیاں لگیاں نیں چوکیداریاں ، خلق لئی لکھیاں نیں فقط خواریاں تے نہ پچھو ایھناں دیاں ھر تھاں ٹھیکیداریاں ،ایھ دھگانیں سب اتے کر لیندے نیں سواریاں، جے کوئی ھمت کر کے پچھ بیٹھے ایھناں دیاں “شاھسواریاں ” ،کڈہ دیون تھاڈیاں چیکاں سنے چمتکاریاں ۔۔۔۔متراں ۔۔۔ تیرے پٹ سیاپے کس کم، نھیں لگے ایھناں دے کنھ (کان)
1,047
اسیں سارے لِیکاں دے بندی وان
پتا لگےاے پنجابی انگریزی نالہون اوکھی اے
عامر جی—-ماں بو لی دِے اکھراں دی ورتوں مک دِی جا ر ہی ا ے ۔ میل ویہار وچ ماں بو لی وانجھی ہُوندی جا رہی اے تے ہُن اسیں اِس تھاں اُتّے اپڑ گئے آں جتّھے پنجا بی اکھر مو نہہ چڈھدے ای نہیں تے ویلالنگھن نال لوکا ئی گونگی ہوندی جا رہی اے۔ سِٹے وچ جو سرکار سوچ رہی ہوندی اے۔ ہَن لوکاں وی سرکار طرحاں سوچنا شروع کر دئتا اے۔—-