وگدے پانی وانگوں کنارے لبھیں گا نھیں

لکھاری
داھد اقبال بٹ
مائے نی میں کیہنوں آکھاں درد وچھوڑے دا حال نی اپنے اصلوں وچھڑن دی کتھا اے ۔غفلت باھجوں خلقت نالوں نکھیڑے دا سیاپا تے گل پئی بے وسی توں چھٹکارے دی آس اڈیک اے پر ایھ گھاٹ ملاپ تےبے صبری دی پھنڈی صبر کماون دا “راّعشق” نظری نھیں آوندا ۔ لکھ باہر جھاتیاں مارلے ، پٹ سیاپےدیاں گرداناں رٹے مار لکھ سنگیت بنا لے ، تھاڈی باہنھ پھڑن تے گل سنن واسطے کوئی دوجاں نھیں آئے گا ۔ایہ اٹی اپنے ھتھی وٹن کھیڈ اے۔لے جد سارے کم میں آپوں کرنے نیں فیر دوجیاں کی لوڑ اے………..،متراں …….دوجے نال لگائو تے ھو سکدا اے ، ٹھلیا جا سکدا اے ،میل ورتن تے ھو سکدی اے پر دوجا تھانوں اپنے آپ نال میل کرن وچ ھتھ نھیں ونڈا سکدا اوھ تے بس اک پچھاواں ای ھوندا اے ۔….. متراں گل سن ………توں اپنے آپ اتے مان کیون نھیں کردا، اپنے ھوون اتے یقین کیوں نھیں کردا، اپنےآپ نال محبت کیوں نھیں کردا، اپنے گناں دے گیت کیوں نھیں لکھدا گائوندا، جسے اندرلگی اگ کیوں نھیں دھکھاندا ، آھلکسی دی لت نوں مگروں کیوں نھیں لاھندا ، ھتھی کیتیاں توڑھ کیوں نھیں نبھاندا، اپنے اندر ستے پئے شیر نوں کیوں نھیں جگاوندا، بھگانیاں شیوان پچھے پھجن توں جان کیوں نھیں چھڈاوندا،دوجیاں نال شروع کیتی جنگ کیوں نھیں مکاوندا، جے توں اس جیون نوں آدر دیویں اپنے حصے دے رنگ زمین تے کھلاریں ،ھر روح دی پیڑھ نوں اپناں اتھرو سمجھیں.،کسے دی موت نوں اپنی اگلی واری سمجھیں تے فیر توں کرلائے گا نھیں ،طبیبناں پچھے پھجے گا نھیں ،راز دسن لئی محرم لبھیں گا ،وگدے پانی وانگوں کنارے لبھیں گا نھیں…….. ،وگدے پانی وانگوں کنارے لبھیں گا نھیں