اوہ چھانواں کتھے گئیاں۔۔۔۔

اک توں بعد اک رکھاں دی چھاں گرمیاں وچ دل کھچویں ہوندی۔ اوس دی خاطر سکولاں دی چھٹیاں وچ مانواں دی سختی تے حکم اک پاسے رکھ چوری چوری گھروں نکلنا تے کدے کدے اک رُکھ ہیٹھ ڈیرہ لالینا، نکے ہوندے پہلاں اوتھے ون سوونے کھیڈ کھیڈنے اصل گل تپ دی دُھپ وچ سکون والی تھاں دا ڈیرہ ہوندا سی۔ ایس چھاں وچ کدے کدے نمی نمی ہوا چل پیندی تاں جیویں موج ہوجاندی۔

سارے بال آل دوالے توں ان جان اپنی دنیا وچ رجھ کے کھیڈاں کردے۔ کسے نوں گھروالیاں دا خوف نہ ہوندا، جے کدے مانواں پچھے آوی جاندیاں، تاں سجے کھبے لُک جاندے۔
ایہہ بے خبری دا دور جدوں رکھاں تھلے بیٹھ کے کاڈے مکوڑے دیاں چالاں بڑے دھیان نال ویکھ کے مزے لیندے، برساتاں وچ رکھاں دوالے جمع پانی وچ ڈڈوے پھڑنے تے بڑی مشقت نال اوس نوں شیشے دے جار وچ یاں کسے ڈبے وچ قید کرکے خوش ہوندے۔

کجھ وڈے ہوے تاں درختاں اُتے چڑھن دا آہر کیتا۔ پہلاں اک دوجے دے موڈھیاں دا آسرا کردے یا کدھریوں اٹاں کٹھیاں کرکے ماڑا جیئا چبوترا کھڑاکرلیندے۔ شہتوت اُنج تاں تھلے ای ڈگ جاندے پر صاف پھل اتے چڑھ کے آپ لاون دا اپنا ای سواد آوندا۔ امرود تاں کچے ای چنگے لگدے۔ ساڈے وچوں کجھ نوں بیری اتے چڑھن دا شوق سی، سیانے اوس نوں ہلاہلاکے بیر ڈیگ لیندے، وڈی بیری اتے ایہہ حرکت نئیں ہوندی سی۔ کدے رسی پاکے پینگاں وی لے لیندے۔ ایس مشقت وچ نہ تھکدے نہ ویلا لنگھن دا پتہ چلدا۔ دوپہراں توں شاماں پے جاندیاں، مانواں، وڈے بھراواں لبھدے آجاونا۔
اوہدوں ہالے ٹیلی ویژن نواں نواں آیا سی، ریڈیو پہلاں توں گھراں وچ ہوندا سی۔ کجھ سیانے ہوئے تاں لنگھ دے ٹپدے کوئی گانا سن لیندے۔ یاں وڈے کدے کوئی ڈرامہ کن لاکے سن رہے ہوندے تاں جھٹ کو کھلوجاندے۔
ٹی وی آتے گیا سی اوس دا ویلا شاماں مگروں ہوندا ایس لئی نکے ہوندیاں دی دوپہراں تے گھروں یا کمرے توں باہر ای لنگھ دیاں ایہو سوشل ایکٹویٹی ہوندی۔
ہن تاں سوشل میڈیا آگیا، ہتھاں وچ سکرین والے سمارٹ فون آگئے۔ جیہڑا کارٹوں شام ویلے خاص ٹائم اتے ویکھ دے ساں اوہ کسے ویلے ویکھیا جاسکدا اے۔ کجھ سیانے منڈے اک ویلے جیہڑی فلماں بڑے آہر کرکے لُک لکا کے ویکھدے سن، ہن اک انگلی دبن دی دیر اے تاں اوہ فلماں چالو ہوجاندیاں نیں۔
ہن مانواں نوں پچھے جاون دی لوڑ نئیں پیندی، پیو وی ایس شکایت نوں بوہت گھٹ سن دے ہوون گے کہ دوپہر نوں دھپاں وچ باہر نکل جاندا اے۔ ہن کسے دا دماغ خراب اے اوہ درخت لبھے جیہڑے اونج ای گھٹ گئے نیں۔ فیر اوہناں دی چھاں وچ بیٹھ کے اپنا وقت برباد کرے۔

اج دا بال سیانا وی ہوگیا اے، اوہدے اگے ٹی وی کیبل، سی ڈی سمارٹ فون تے سوشل میڈیا دی اک اجوکی دنیا اے، جیہدے وچ سارے گرم مصالحے موجود نیں۔ جیہڑے کدے جواناں نوں وی نصیب نئیں ہوندے سن۔
ہن تاں پنڈاں دا جوان وی کھیتاں وچ جاکے ٹیوب ویل اتے شاید اوہدوں ای نہاندا جدوں اینہاں سبھاں کماں توں اک جاندا اے، کیوں جے ایہہ ساریاں سوکھتاں اوہدے کول وی آچکیاں نیں۔

ہن رکھاں دی چھاں ، پرندیاں دیاں بولیاں، اوہ کھیڈاں، درختاں اتے چڑھ کے شہتوت، امرود، بیر، جامن لاکے کھانا، ایہدی وہیل کسے نوں نئیں۔اسیں سبھ مصروف ہوگئے آں اپنی نویں دنیا وچ۔
اوہدا کارن ایہہ وے کہ دنیا اک وڈے پنڈ گوبل ویلیج وچ بدل گئی اے۔ اوس وچ اپنی تھاں لبھن تے اوہدے وچ کیہ ہوریا اوس دی جانکاری لئی سانوں ہر ویلے ایس سوشل میڈیا توں جڑے رہنا پیندا اے۔
جے اسیں ایہہ سبھ جانکاری نئیں لے پاوندے تاں پچھے رہ جاون دا میہنا ملے گا۔ ایہہ ویلے دی لوڑ اے سانوں اپ ڈیٹ رہنا پئے گا۔ نویں علم سکھنے ہوون گے۔ ترقی دی راہواں اتے چلنا ہووے گا۔ فیر وی ایہہ سوال اٹھ دا اے ، کیہ بندے دا سکون اوس دے اندر دی شانتی، اوہدی ترقی وچ رکاوٹ اے۔

ساڈے کول مڑ کے پچھے ویکھن یا ایہہ سبھ سوچن لئی وی وہیل نئیں۔ زندگی بوہت اگے ٹرگئی ایہہ گلاں چروکنی پچھے رہ گئیاں۔
اوہ چھانواں ہورے کتھے رہ گئیاں۔
لکھت، نعمان یاور