لکھاری . زاھد اقبال بٹ
انسان وہم شکنجیاں وچ پھسیا رھن وچ ھی اپنی خُوش قسمتی سمجھ دا اے ۔ اصل زندگی ول جھاتی مارن دی تھاں ڈنگ ٹپائو رشتےداریاں ، ساک برادریاں دیاں ٹولیاں دی سُولی چڑھیا رھندا اے ، اوھنوں ایہ اندازہ نھیں ھوندا کہ ایہ ان ڈٹھی وجُودی کسڑاں حیاتی وچ آزادی نال جیون دا حق ساڑہ سواہ کریندیاں نیں ۔ اپنے لئی طیہ کیتے گُھٹن شکنجے ُگھوٹ گُھوٹ پین ڈکارن دی لت بندہ نسلاں وچ تقسیم کریندا اے ۔ جویں نو سر باز مداری طاقت دیاں گولیاں ویچن خاطر لوکاں نوں گنڈھی تے منڈھی رکھدا اے ۔ ایہ گُڑھتیاں لدے کھیڈ تماشے ، جزباتی خیراتی خالی کاسے ، بریتے ریت دے رسے وٹدے سارے ، رڑیاں اُتے رلدے خواب نیں سارے ، اکھاں میٹیاں دے ایہ وارد لشکارے ، دروٹن وچ ھی پلدے ایہ وہم اشارے .، گھاٹیا دے ایہ سودے ، دوجیاں دی مرضی نال گزارے ، ڈراندے ، تراھدیاں ، گُجھاں مار دیاں تھاں تھاں نظری آون دیو قامت ایہ پرچھاویں . …….. مترو ………..
ایس وہم پٹاری دا کیہ کرئیے ؟؟ شک شُبہے دی پوڑی کیویں چڑھئے ، دیمک کھادی چوکھٹ اتے اساں کیوں مرئیے ، اپنی نہ کیتی ، کسے دی کیتی کیوں بھرئیے ، جماندرُو کھچی لکیر اتے اساں کیوں ٹُرئیے . کسے دی چلی شطرنجی چال اساں کیوں ٹُرئیے ، پانی ،ھوا ، دھپ حیاتی ، دھگانے دی اگ دے سیک وچ کیوں سڑئیے ، مرءیے. مترا ……………
تیرے پلے مٹھرا سچ دماغ خزینہ ، سُکھ چین ، امن ، آزادی دا سازینہ ، اس ساز لہر نوں اپنے خون وچ گُھولئیے ، نہ تھڑکئیے تے نہ ھی ڈُولئیے … .
311
