لکھاری . زاھد اقبال بٹ
قسمت وچ جو لکھیا لکیردے رھوو ، بے شک لکیر دے فقیر رھو و پر “مترا ” مینوں تے پورنے ، وانےلکھنے آوندے نھیں ، ایہ روز دیھاڑے دے پورنے چا ھواں نال میرے کولوں نھیں لکھے جاندے، اک گل دسو تھانوں ساریاں نوں سکھاون دی جلدی کیوں اے اسیں نس چلے آں. ایہ بدوبدی گاٹے لگیاں چاء دیاں درجہ بندیاں ، حد بندی تے منصوبہ بندیاں ساڈے کس کم، اساں نہ سنگ رلا سکے نہ ھتھی مکا سکے اساں جو کرنا چاھنے ساں کر نہ سکے،جو پڑھنا چاھندے ساں ،پڑھ نہ سکے، جو لکھنا چاوھنے ساں اوہ لکھ نہ سکے، جو من اندر مچ دھکھاناں چوھنے سا ں،اوہ دھکھا نہ سکے،ھونی ان ھونی د ے فرق نوں سمجھ نہ سکے ۔۔۔۔ اتوں دھگانے دیاں معافیا ں ،حجتاں ،مصلحتاں جد ” درباری ” نہ ھوئیاں ، جد ڈکے لگیاں حسرتاں پوریاں نہ ھوئیا ں، بے صبریاں اڈیکاں ساھمنے “چور و چور “ھوئیاں ، جد من مراداں “حور ” توں ھور ھوئیاں ، جد انا پرستاں دیاں سانجھیاں ریتاں لیرو لیر ھوئیاں ، جد بیڑے آس امید والے وچ کانگ ککھ وانگوں رڑہ گئے فیر” متراں ” اساں تے ایس ٹھرک ھتھوں وارے گئے،مارے گئے ، ساڑے گئے .گل سن میری ڈرن چکن دی لوڑ نھیں سڑکے جاندے لت پت بھروپیئے کولوں کدی وی چکئیے ڈرئیے نہ، مرئیےنہ۔۔
970
