لکھاری …… زاھد اقبال بٹ
زہانت نہ کُھوہ ھے نہ سمندر ، ایہ اجئی پرواز ھے جس دا کوئی انت نھیں ۔ زہانت دیاّں نہ فسیلاں تے نہ ھی دلیلاں نِیں ، ایہ فضا واں دیاں تیہواں وچ چُھپیاں نویاں راھداریاں دیاں نویداں نیں ، زہانت دی پلے نہ چٰڑاھیاں تے نہ در در دیاں خواریاں نیں ، ایہ تاں تن لگیاں اُچیاں عارف اڈاریاں نیں ، زہانت دے نہ مُکھڑے تے نہ ھی دُکھڑے نیں ، ایہ تاں تاریاں بھری خلقت دیاں سرگُوشیاں مدھوشیاں نیں ، زہانت دے نہ چرچے تے نہ ھی خرچے نیں ، ایہ تاں ان مُلے سنگت دے کھوجن پرچے نیں ۔ زہانت دے نہ جوبن لشکارے نہ مسکارے ، نہ مل مارے ستارے نیں ، ایہ تاں چڑھدی کلاء دے مست ھُلارے نیں ۔ زہانت دیاں نہ ڈکشنریاں تے نہ ھی مشریاں نیں ، ایہ تاں کوڑے گُھٹ فقر پریتم دیاں مٹھریاں ریتاں نیں ، زہانت مالشاں ، پالشاں دی محتاج نھیں تے نہ ھی اس دے سر اتے تاج مہتاب اے ، ایہ تاں اپنے سچ نال متھا لاون والیا دی کُوکھ وچ پلدی اے ، مترا ۔۔۔۔۔۔۔ نسلاں اندر کوڑھ کرودہ پالن دے سلسلے جاری نیں ، مُونھ لگیاں دلیلاں دیاں برساتاں جاری نیں ، سر چڑھیاں دھرودیاں خُونی کھیڈاں جاری نیں ، وچ کٹہرے متاں اُتے متاں دیاں وکیل دلیلاں جاری نیں ،گوڈھیاں ہیٹھ ماڑیا نوًں ، سٹاں مارن دیاں چترکاریاں جاری نیں ، بُھکاں نُوں گود کھڈاون دی شطرنج بازیاں جاری نیں ، دم کیتیاں دیگاں دی طوفانی یلغاراں جاری اے، مُونھ نال روٹی دا دنگا فساد جاری اے ، اپنیاں اپنیاں شیواں دھکے نال ویچن دی لگی تیہ بازاری جاری اے ، دوڑن توں پھلاں دھگانے جت ناں کرن دی مونہ ماری جاری اے ، مترا ۔۔۔۔ گل سن میری ۔۔۔۔۔۔۔ میں دوڑن توں نھیں چھکدا، تھکدا تے نہ جت تسلی میری پسلی اے ، بس ھستی کھوجن میری مستی اے ۔۔۔ میں تھاڈی جت وچ ، خُشی نال ہاری جے ۔۔۔۔۔۔۔۔ میں تھاڈی جت وچ ، خشی نال ہاری جے ۔۔۔۔۔
444
