لکھاری زاھد اقبال بٹ
تھانوں سوچن ، کھوجن تے خش کرن والا دوجا کوئی نہیں آئے گا، بے صبری انھی اڈیک ،سیونک لگے خواب ، لاریاں دیاں کنڈھاں اتے ڈھوئیاں ، خشیاں ، مزاراں دا نرا بھک پھنڈارا اے ،تہمت ، وہم لشکاریاں دی پنڈاں ساری حیاتی سر اتے چائی رکھنے آں ، لاحاصل کھاتیاں دے حساب بے حساب دھرائی رکھنے آں ، حدوں بے حد مٹھڑے دماغ نوں ساری عمر کھپائی رکھنے آں ، تسیں کچرا ،مکرا ،چکرا دماغ وچ بھرن توں نھِیں اکدے ، تھکدے ، اپنے آپ نوں ساری حیاتی گنجھلاں اندر چ پھسائی رکھدے اوہ ،اتوں دماغ اندر متاں دے جنجال بنائی رکھندے اوہ ،ااپنی تیزیاں ، ھیرا پھیریاں دے ڈھول وجائی رکھدے اوہ پر مٹھڑا دماغ کاہل جاہل نھیں ایہ اپنے کم دا ماہراے ظاہر اے، تیرا پلہ نھیں پھڑدا ، جو کم تساں نھیں کیتے ، خام خاہ بناں ڈوروں گڈیاں (پتنگاں ) چڑھائی رکھدے اوہ ۔ ا توں لکھاں کنڈیاں ، ڈوریاں سمندر حوالے کرن دا ماہی گیر ایں ، رستہ بھلیاں ماھیاں (مچھلیاں ) نوں شکار بنائی رکھنا ایں ، شک شبیہ وہماں بھری ھے آتماں تیری ،کد تائیں لمے والاں دے پنجرے چ کرودہ تے وتکرے دیاں بولیاں بول دا رھویں گا ۔ دماغ ورٹیکل پریت سمندر اے ، توں کیہ سانوں ھوریزینٹل چوپائیاں دیاں ریتاں سنائی رکھنا ایں ۔ آ رل مٹھڑے ھاسیاں دے پریت سمندر دی لہر نال کنڈھ چاء جوڑئیے ، حدوں بے حد گہرائیاں وچ تن چاء گھولئے ۔۔۔۔۔۔۔ فیر نہ بولئیے نہ ڈولئیے
712
